De opener en titeltrack doet nog vaag terugdenken aan ‘The Rumb Line’ uit 2008, dankzij de sterk aanwezige viool en basgitaar. Op het nieuwe album gaat het echter al snel over naar snelle, springerige, opgewekte collegerock. Zowel ‘Boy’ als ‘Too Dramatic’ zijn goede voorbeelden hiervan en geven goed weer welk gevoel de band aan het album heeft mee willen geven. Helaas is dit niet altijd succesvol, omdat het artistieke enigszins opgelegd lijkt te zijn. Zo zijn de meer natuurlijke arrangementen, zoals bijvoorbeeld op ‘Foolish’, mooier en beter passend bij de zangstem van Wes Miles. Eigenlijk zijn het dus de nummers waarop de twee vrouwelijke bandleden, de violiste en celliste, sterk aanwezig zijn de mooiere nummers. Naarmate het album vordert kiest de groep vaker voor het experiment. Zo is het onrustige basgeluid, gezamenlijk met de onheilspellende (postrock) gitaar en viool op ‘Kansai’ voornamelijk chaotisch. De afsluiter ‘Keep it Quiet’ is dankzij de rustige elektrische orgelklanken weer een stuk bedaarder en past beter bij een nummer zoals ‘Foolish’.
Het tweede album blijkt voor veel bands een lastig project. Ra Ra Riot heeft veel geprobeerd te realiseren op The Orchard. Dit is gedoemd om niet overal even sterk te zijn als de bandleden zouden willen. Desalniettemin zitten er parels tussen de experimenten. Ra Ra Riot zal hierdoor ook het tweede album overleven.
Poly Styrene - Generation IndigoWanneer postuum een album wordt uitgebracht van een artiest die een maand...
Danger Mouse & Daniele Luppi - Rome Laten we Danger Mouse & Daniel Luppi eerst eens introduceren. Danger...