De jongeman maakte ooit muziek waar zowel de Pitchfork-types als de mainstream muziekliefhebbers van konden smullen. Lupercalia richt zich echter volledig op die laatste groep. De mix van verschillende genres uit Wolf’s oude werk is ingeruild voor nogal standaard popliedjes met minimale invloeden uit de klassieke muziek. In vrijwel ieder nummer staat Wolf’s zang centraal. Helaas zijn Patrick's beperkte stemgeluid en theatrale uithalen maar voor een select groepje muziekliefhebbers weggelegd.
Lupercalia telt maar één interessant nummer die bij vlagen doet denken aan de geweldige eerste platen van Patrick Wolf. De single ‘The City’ is qua zang en songtekst even overdreven als de rest van het album, maar is op het gebied van productie in ieder geval lekker origineel. De overal aanwezige piano wordt aangevuld door blazers, stampende drums en zelfs een stukje screwed hiphop. De pracht van andere hoogtepuntjes van Lupercalia verdwijnen al snel, omdat de variatie ver te zoeken is. Mooie violen en piano’s komen zo vaak voorbij dat de bijzonderheid er al snel vanaf is.
Een teleurstellend album dus. Patrick Wolf gaat met Lupercalia vooral hoge ogen gooien bij de jongens en meisjes die fan zijn van de persoon. De bijzondere muzikant is door allerlei bijzaken verdreven. Laten we hopen dat Wolf zijn huidige ‘bisexual celebrity’-jasje snel uittrekt en gewoon weer honderd procent muzikant wordt.
Eerdere recensies van Patrick Wolf:
- 17-06-2009: The Bachelor.
Limp Bizkit - Gold CobraWat is de beste manier om als band je trouwe fans te belonen na een lange...
Bad Meets Evil - Hell: The Sequal In 1999 viel het rapduo Bad Meets Evil reeds te beluisteren op de The...