2011-06-20
Wat is de beste manier om als band je trouwe fans te belonen na een lange radiostilte? Door veel nieuw materiaal uit te brengen natuurlijk! Limp Bizkit begrijpt dat en gaat bijna vijftig minuten lang ouderwets uit zijn dak op het eerste album van de band in meer dan vijf jaar tijd: Gold Cobra. Wanneer de zes verschillende bonustracks, verspreid over vier verschillende deluxe uitvoeringen, bij de standaard tracklist worden opgeteld, is ruim een uur verse waar zelfs een feit. Bij voorbaat kan dus al worden vastgesteld dat bijna twee jaar aan zwoegen in de studio goed is geweest voor de kwantiteit.Maar ook kwalitatief gezien is Gold Cobra meer dan een geinig nieuw albumpje van een vroeger populaire band die anno 2011 niet meer relevant is. Na een creepy intro die lijkt te willen aankondigen dat die destructieve, moordende psychopatenband weer terug op aarde is, begroet Fred Durst ons inderdaad destructief met het heerlijk energieke ‘Bring It Back’. Gewelddadige teksten spinnen tijdens de coupletten als blossomflowers over steenharde gitaren. Het tempo wijzigt en gaat in combinatie met de gitaren de lucht in voor een snoeiend refrein. De boodschap: Limp Bizkit is back! En dat klinkt ook vandaag de dag nog steeds erg lekker.
Aan de stijl van Durst en zijn kompanen is weinig veranderd. Des te harder des te beter geldt voor de metaltracks met gerapte vocalen en Limp Bizkit laat daar op Gold Cobra geen misverstanden over ontstaan. De eerste zeven nummers na de intro komen aan als een baksteen in het gezicht, met als hoogtepunten de knallende single ‘Shotgun’, het stoere ‘Shark Attack’ en bovenal het brullende ‘Get A Life’. ‘Walking Away’ is een rustmoment waarop Durst zich van zijn gevoelige kant laat horen en ook die zijde klinkt nog steeds niet verkeerd. De track eindigt met een overdonderende instrumentale vuurzee en schreeuwende zang, waardoor het geheel naadloos aansluit op de rest van het album.
Gold Cobra is een must-have plaat voor liefhebbers van niet al te intelligente rock/rapmuziek en gefrustreerde jongeren die willen feesten tot ze er bijna aan onderdoor gaan. Afgezien van de standaard kritiek (want ja, Rage Against The Machine doet dit beter en ja, qua songteksten is bijna iedere track achterlijk), zijn er ook wat noemenswaardige missers. Het minste nummer ‘Autotunage’ is bijvoorbeeld een slechte grap. Durst zingt met een door autotunes vervormde stem en dat klinkt vooral belachelijk.
En dan zijn er nog de beloofde gastartiesten die ontbreken. Geen Lil Wayne, geen Raekwon en geen The Game. Wel Paul Wall op bonustrack ‘Middle Finger’, maar laat dat nou net de minste rapper uit het aangekondigde rijtje zijn. Het album had met deze gasten wat meer variatie geboden, want meer dan drie kwartier alleen Durst is een zware zit. Gelukkig wegen de minpunten van Gold Cobra niet zwaarder dan de loden pluspunten. En dat verdient een beoordeling van drie en een halve chocolade zeester.
Bon Iver - Bon Iver Bon Iver bestaat niet langer enkel uit de eenzame Justin Vernon. Na...
Patrick Wolf - Lupercalia Patrick Wolf is aan het veranderen van bekende muzikant in bekende...