2011-07-19
'(De)Kraaien' is mede door zijn tekst een van de mooiste liedjes in de Nederlandse muziekgeschiedenis. Het perfecte uitvaartlied ook. André Manuel schreef het na de opheffing van zijn band Fratsen. Naast zijn werk als cabaretier en acteur bleef Manuel zich met bands als Krang en De Ketterse Fanfare bezig houden met muziek. In 2006 verscheen Allene, waar hij helemaal “allene” verantwoordelijk voor was. Geheel in de lijn van “allene”, is het nu tijd voor doe-het-zelven, gezien de zaag die is afgebeeld op Dollekamp. Een album dat Manuel naar eigen zeggen op verzoek van meneer Dollekamp, eigenaar van de Hengelose platenzaak Popeye, zo noemde.Vooropgesteld: Dollekamp is een vreemde, moeilijke plaat. Zoals wel vaker bij Manuel, is het materiaal lo-fi, maar het geheel is ook nog eens in het Twents gezongen. Voor de luisteraars uit die contreien zal het dus geen enkel probleem zijn om alles te volgen, maar voor de overige luisteraars zal het een flink obstakel vormen. Neem daarbij het experimentele karakter van de muziek en je zou het album na één luisterbeurt teleurgesteld in de kast zetten.
Toch blijkt na enkele luisterbeurten dat het doe-het-zelf karakter van de plaat niet alleen voor de artiest geldt. Ook de luisteraar wordt uitgedaagd om zelf iets met het album te doen. Er zit bijvoorbeeld geen verklarend tekstboekje bij en een echte lijn is er niet te ontdekken. Sterker nog, je zou je af kunnen vragen of de liedjes wel af zijn.
Wat maakt Dollekamp dan toch een bijzonder boeiende plaat? Het antwoord ligt niet zo voor de hand, maar het is 'De Elfenkoning', de ballade van Goethe, over een kind wat in de handen van zijn vader bezwijkt. Manuel schreef een Twentse vertaling van deze beroemde ballade en zette dit op muziek. De acht coupletten zijn in willekeurige volgorde verspreid over het album. Dat levert nog best wat gepuzzel op, maar dat is dan ook de moeite waard. De vertaling is met teksten als; “Ik heb de nieuwste Nintendo, en thee gezet” voor “Gar Schone Spiele spiel' ich mit dir” en “Ach ze stekt oe de gek an, dat bunt de Witte Wieven” voor “Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif”, spitsvondig en origineel. Wetende dat 'De Elfenkoning' symbool staat voor de dood, maakt het Dollekamp dan ook een vrij zwaar en gelaagd album. Zeker als je de maatschappijkritische liedjes als 'Boeren, Burgers, Boetenleu', 'Roazen Bril' en 'Zunde' er bij neemt.
Dollekamp is een subtiel staaltje vakmanschap. Beluister je het oppervlakkig dan is het lastig te doorgronden en zul je er net als de vader in 'De Elfenkoning' een verklaring voor zoeken.
De verklaring en de essentie van het album zul je echter pas ontdekken als je, net als het kind, aandachtig naar Dollekamp luistert.
Joss Stone - LP1Je zou haar door Adele bijna vergeten: Joss Stone , voorheen altijd dé...
Anton Walgrave - As You Are Anton Walgrave kreeg het onlangs in Tivoli De Helling voor elkaar om Marike...