Dit vijftal hoort duidelijk bij de resem punkbands die zich politiek engageren. Geen songs over bier, vrouwen en feesten, maar protestliederen die het onrecht in de wereld aanklagen. Zanger Teun Van Aerschot bewijst het hele album lang dat hij een geboren zanger is. Hij weet melodische zanglijnen perfect te combineren met rauw geschreeuw. Deze post-hardcore invloeden zijn echter mooi gedoseerd, wat het effect alleen maar vergroot. Songs als ‘Statue Of Bigotry’, ‘Hands Of Time’ en ‘This Scene Is Fucked’ krijgen je meteen in beweging door hun snelle riffs en opzwepende drums. Tekstueel ademt het album af en toe wel de naïeve hoop op beterschap uit, die in een reële wereld misschien beter achterwege gelaten kan worden. Langs de andere kant is het vuur en de passie waarmee ze de wantoestanden in onze maatschappij hekelen ook wel bewonderenswaardig. Naast de hoge muzikale kwaliteit, klinkt de productie daarboven meer dan degelijk, waardoor het professionele gehalte van deze plaat echt wel hoog ligt.
De jongens van Break Of Day mogen trots zijn op hun tweede album. Op alle vlakken zijn professionele standaarden gehanteerd, waardoor deze plaat mooi in het rijtje past van Amerikaanse releases in dit genre. Dat het tekstueel nogal eens zweverig en zeemzoeterig klinkt, mag de boel zeker niet verpesten.
Eerdere recensies van Break of Day:
- 07-02-2009: The Hangman's Fracture.
Cults - CultsEr zijn veel zogenaamde boygirlbands - bands met zowel een vrouwelijke als...
Octopussys - Face the World De regenbuien dreigen het begin van onze zomer in het water te doen vallen....