2011-07-10
De woorden creatieveling en einzelgänger zijn wellicht de beste omschrijvingen voor Jeff Martin. Hij is de enige persoon achter het huidige Idaho. Het laat zich raden dat de muziek op de nieuwe plaat You Were A Dick behoorlijk minimalistisch is, maar daarmee niet minder mooi. Idaho startte in 1992 als een duo, werd vervolgens een band, maar is nu al geruime tijd een soloproject van Martin. De beste man is overigens ook (zelfbenoemd) film/documentairemaker en vandaar dat het ruim vijf jaar duurde, voordat The Lone Gunman (2005) een opvolger kreeg.
Die opvolger ligt er dus nu. You Were A Dick. Tja, het is nogal typisch dat Idaho op het oog zulke lieve muziek maakt en dan een album zo noemt. Anderzijds, net als bij genregenoten als William Fitzsimmons en The Great Lake Swimmers zit er een soort onderhuidse wroeging in de tekst en in de muziek van Idaho. Neem bijvoorbeeld de titeltrack, over de nemesis van Martin in zijn High School tijd.
Martin draagt de meeste nummers zelf op zijn viersnarige gitaar en met zijn uiterst kalme, bijna neuriënde stem. Slechts vagelijk en tijdelijk zijn er andere instrumenten te ontdekken, zoals een synthesizer en een piano.
Toch zijn er gelukkig ook nummers, zoals ‘Impaler’, waarmee een hele band zich bemoeid. Of ‘The Space Between’, misschien wel het beste nummer van het album, ondanks dat hier blijkt dat Martin beter zijn mildere stem kan gebruiken. Instrumentaal zit het nummer echter heel erg mooi in elkaar en dat voert de boventoon.
Dat Martin ook prima uit de voeten kan op een piano, bewijst hij op ‘Someone To Relate To’, waarop hij zichzelf op lichtvoetige wijze begeleid. Anderzijds is dit nummer wellicht zo klein en fragiel, dat de luisteraar een beetje wegdoezelt. Vandaar dat het een slimme vondst is om uitermate rustige nummers af te wisselen met wat meer uptempo en vollere nummers. Zo wordt de luisteraar tijdens de cd meermaals wakker geschud, zonder dat dat echt vervelend is.
Al met al is dit een heel mooi, sterk album. Een album dat in de underground zal blijven, want potentie voor het grote publiek heeft het niet. Daarvoor zijn de liedjes ietwat te obscuur. Voor de mensen die deze muziek echter volgen, is dit weer een schijfje vol luisterplezier.
Eerdere recensies van Idaho:
- 29-02-2008: The Forbidden EP.
The Dead Trees - What Wave The Dead Trees hebben een mooi verhaal te vertellen over hun nieuwe, tweede...
Washed Out - Within and Without Je plaat Within And Without dopen en voor de hoes een vrijend koppel...