2011-07-10
Vijftien jaar gaan ze al mee, de heren van Alkaline Trio. En wie jarig is, trakteert! Een ideale gelegenheid om vooral voor de fans even wat bijzonders te doen. Dat moesten de punkrockers gedacht hebben, toen ze besloten een album op te nemen met twaalf semi-akoestische versies van een aantal van hun songs, twee nieuwe liedjes en een cover op te nemen. Daarmee is gelijk duidelijk dat Damnesia, zoals het schijfje is gaan heten, een dingetje voor de fans is. Want het drietal kan prima akoestisch hun liedjes vertolken, maar als je het origineel niet kent, is er toch wat minder aan. Op diegene die onbekend is met de band zullen de uitvoeringen van onder andere ‘Clavicle’, ‘Radio’ en ‘You’ve Got So Far To Go’ niet zo veel indruk maken.
Op de fans des te meer. Dat begint al direct met ‘Calling All Skeletons’, dat nog verrassend vol klinkt, nadat het is uitgekleed. Gelukkig hebben de mannen besloten wel drums te gebruiken, waardoor het punky karakter van onder andere deze song bewaard is gebleven. Net als dat in ‘Nose Over Tail’ de bas een duit in het rockende zakje doet.
Fijn is ook het veelvuldige gebruik van de piano. Live weten de heren een aantal songs niet compleet waar te maken, omdat tijdens de productie van bijvoorbeeld ‘This Could Be Love’ piano of orgel was toegevoegd. Vaak werd dan teruggegrepen naar een versie met puur gitaren, maar op deze cd mag de piano regelmatig de ondergrond vormen. Met een hele mooie uitvoering van ‘The American Scream’ als exponent.
De nieuwe nummers zijn ‘Olde English 800’ en ‘I Remember A Rooftop’. De eerste klinkt bijna als een countryplaat, maar dan opgevoerd. Erg bijzonder is het 1:37m lange liedje niet. En ook ‘I Remember A Rooftop’ is geen hoogvlieger, mede door de matige zang en de niet bijster interessante opbouw en tekst.
De cover van ‘I Held Her In My Arms’ (van The Violent Femmes) is dan wel weer leuk. Een snel nummer, compleet met viool, perfect uitgevoerd door een band die dit nummer prima kan dragen. Het is één van de hoogtepunten van het album.
Een ander hoogtepunt is ‘You’ve Got So Far To Go’, vooral omdat de baslijn is blijven bestaan, terwijl de gitaar tot een half tokkelend melodietje is teruggebracht en het orgeltje het melodrama naar een hoger niveau tilt.
Dit is een album voor de fans. Een cadeautje zou je kunnen zeggen, want dit is een behoorlijk goed album. Er staan hele mooie uitvoeringen van Alkaline Trio-nummers op Damnesia. Helaas is het niet alleen maar goud wat er blinkt, maar bovengemiddeld is het zeker.
Eerdere recensies van Alkaline Trio:
- 07-03-2010: The Addiction.
Shabazz Palaces - Black UpHet is een onmogelijke taak om hoogte te krijgen van de Amerikaanse...
Blanck Mass - Blanck Mass Benjamin John Powers, het brein achter Blanck Mass , is bekend als een helft...