2011-08-15
Ooit werd Lou Reed gevraagd naar hoe hij het geluid van zijn band –The Velvet Underground– zou omschrijven. Zijn antwoord: Cymbals Eat Guitars. De heren van deze band kennen dus hun geschiedenis en gebruikten de quote van Reed als bandnaam. En daarbij, cymbalen en gitaren vormen de basis van hun geluid, dus waarom niet. Het Amerikaanse Cymbals Eat Guitars komt deze maand met een tweede album, genaamd Lenses Alien. De zware taak aan dit album is om een door critici en intimi goed ontvangen debuut, genaamd Why There Are Mountains vervolg te geven. Uiteraard door opnieuw goede kritieken te ontvangen, maar ook met wat commercieel succes. En met een nieuwe bassist en toetsenist.
Nu maakt de band geen commercieel makkelijke muziek. Qua muziekstijl moet er gedacht worden aan bands als Pavement en Young Legionaire. Lenses Alien bevat gitaarliedjes met forse uithalen en intieme, ingetogen passages. Duidelijk de band zich is over het geheel vooral met tempowisselingen en met diepte in nummers wil ontwikkelen. Neem het nummer ‘Wavelenghts’, waarin subtiel op een elektrische gitaar het ritme wordt gelegd. Pas zodra de gitaar wegvalt, komt de drum op de voorgrond. Die neemt vervolgens langzamere gedeelten op zich, maar veel bombarie en weinig staccato percussiewerk.
De meeste nummers hebben een uptempo karakter, al zit er vaak iets langzaams en dreigends in de ondergrond. En in vrijwel elk nummer komt dat langzame ook wel even boven. Meestal is dat als pre-chorus of als een van de veelvoudig gebruikte breaks. Pre-chorus is trouwens geen hele gelukkige term, want refreinen zijn vaak lastig te ontdekken op Lenses Alien. Door een ietwat bezwerende manier van spelen en aparte, experimentele manier van nummers opbouwen, sneeuwen refreinen soms onder of bestaan ze eigenlijk niet.
Het spel van de heren is bijzonder sterk. Het is helder, zuiver en ondanks het gebruik van veel instrumenten tegelijk, blijft elk element goed hoorbaar. Solo’s en dergelijke kunnen zo goed boeien.
Jammer is het dan ook dat de zang van frontman Joseph D’Agostino soms iets te veel aan het gehoor vreet. Zijn stem is bijzonder schel en kan daardoor soms irritant worden, zeker in een gedeelte van een nummer waar D’Agostino prominent aanwezig is.
Het is echter vooral een kwestie van wennen en dan is Lensen Alien een hele interessante plaat. Qua muziek, qua opbouw en qua tekst. Het ontbreekt aan een nummer dat er echte uitspringt. Maar tegelijk zijn er ook geen slechte nummers te vinden op het schijfje. Dat maakt het een echte luisterplaat. En wat betreft de band: die is, afgaande op dit album, vooral een concertkaartje meer dan waard.
Sallie Ford & The Sound Outside - Dirty RadioAls klein meisje opgroeiend in Asheville, North Carolina werden muziek en...
Shimmering Stars - Violent Hearts Shimmering Stars komt uit British Columbia, de meest westelijke provincie...