2011-09-12
Als klein meisje opgroeiend in Asheville, North Carolina werden muziek en theater met de paplepel ingegoten. Moeder is muzieklerares en vader Hobey Ford is gerenommeerd poppenspeler. Sallie Ford leert viool spelen en ze blijkt tevens een goede zangeres, maar dan wel het liefst in groepsverband. Na een moeizame start op de open podia in North Carolina, krijgt ze in 2006 de smaak te pakken, wanneer ze naar Portland vertrekt. Met de indruk die ze daar achter liet weet ze gitarist Jeffrey Munger, maar ook het duo Ford Tennis (drum) en Tyler Tornfelt (bas) uit Alaska, van haar kwaliteiten te overtuigen. Ze vormen in 2007 de band Sallie Ford & The Sound Outside. In dat zelfde jaar komt de eerste EP Not An Animal uit, waarop energieke jaren `50 songs te horen zijn die worden beschreven als ”two-step big beat gospel”. Met name de stem van Sallie is opvallend en wordt vergeleken met namen als Ella Fitzgerald en Billy Holiday. In oktober verschijnt de eerste langspeler van de band. Op Dirty Radio krijgt de luisteraar een elftal liedjes voor de kiezen die hun basis hebben in de rock`n’ roll uit de jaren `50. De band beperkt zich niet tot dit genre, want er komen regelmatig invloeden uit de blues, jazz en roots voorbij. Opener ‘I Swear’ is meteen een fijne binnenkomer. Met frisse drums, een aanstekelijk basloopje en een simpel gitaarschema ontstaat een pittige popsong waarbij langgerekte orgelklanken nog eens een extra authentiek gevoel geven. Het daaropvolgende ‘Danger’ is opgewekt en zonnig en ‘Cage’(waar Sallie`s vader een leuke clip voor maakte) is een kortstondig hoogtepunt. Het spel van vraag en antwoord tussen Sally en haar bandleden is aanstekelijk en zet met minimale middelen de sfeer van de’50s rock ’n roll geweldig neer. De blues van ‘Poison Milk’ doet denken aan katoenplantages en wordt in ‘Against The Law’ nog eens dunnetjes over gedaan. ‘This Crew’ swingt de pan uit en ‘Miles’ is een mooie ingetogen ballade.
Hoewel Sallie Ford & The Sound Outside het op Dirty Radio voor elkaar krijgen om een losse, frisse speelstijl te combineren met een genre van vroeger tijden, kleven er wat minpunten aan het album. De stem van Sallie Ford is bijzonder, maar bij vlagen wat schel en gaat na een tijdje ook wat zeurderig klinken. Ook zijn niet alle liedjes even pakkend, waardoor je uiteindelijk toch met gemengde gevoelens zit en dat is jammer, want dat leidt de aandacht af van de kracht van dit album, namelijk het spelplezier wat aan alle kanten van Dirty Radio afspat.
The Ladybug Transistor - Clutching StemsEven zag de toekomst van The Ladybug Transistor , de indiepop band uit...
Cymbals Eat Guitars - Lenses Alien Ooit werd Lou Reed gevraagd naar hoe hij het geluid van zijn band –The Velvet...