Nog zo’n hit is ‘Helena Beat’, tevens opener van het album. Met een dubbeldikke gitaarrif, catchy synthesizer gebruik, vrolijke samenzang en zorgeloze lyrics. Zomers als de Californische thuisbasis van de band. Een soortgelijke omschrijving gaat op voor het eerder genoemde ‘Call It What You Want’, al is het geheel hier aangekleed met elementen uit de dancemuziek. En ook de promotionele single ‘Houdini’ kent dezelfde onderdelen, waar Foster en zijn collega’s toch weer een andere muzikale praalwagen van weten te bouwen.
De vrolijke noot draagt de hoofdfakkel op Torches. En hoewel het album het daarom perfect doet onder zomerse omstandigheden, kan de positieve energie in andere situaties aanvoelen als een overdosis. Hoewel de sound duidelijk is beïnvloed door MGMT, hoef je van Foster The People geen ‘Time To Pretend’-teksten te verwachten. Het gebrek aan diepgang in de lyrics en het totaal ontbreken van een serieuzere of meer donkere toon is een grote misser. Foster The People komt daardoor over als een American Pie-band. Lachen, maar erg volwassen klinkt het niet.
Een heerlijk zomeralbum dus. Vol met vrolijke hitjes. Of Foster The People ook een serieuzere kant heeft, moet de toekomst uitwijzen. Een tweede album komt er wel en dankzij het succes van deze eerste weten we zeker dat niemand daar straks omheen kan.
3 Doors Down - Time of my LifeMet ‘Kryptonite’ en ‘When You’re Gone’ scoorde de Amerikaanse rockband 3...
Midnight Menace - The Static State Tegenwoordig is het aantal bands dat zich door Rise Against laat beïnvloeden...