2011-08-15
Met Basement Jaxx VS. Metropole Orkest en het gelijknamige album vatten we één van de interessantste samenwerkingen en daarmee productie van het jaar 2011 bij de hoorns.Basement Jaxx is uiteraard het Britse dj-duo, aangevuld met huismuzikanten en -zangeressen. Metropole Orkest is het Nederlandse superorkest dat zich richt op het steken van populaire muziek in eigentijdse klassieke jasjes.
Dat klinkt uiteenlopend, maar de twee liggen stiekem dichter bij elkaar dan op het eerste gezicht lijkt. Beiden hebben een heel scala aan muziekgenres in de vingers, zijn dol op samenwerkingen en laten daarbij de ander veel ruimte.
Vandaar deze samenwerking. Dat werd in Eindhoven al eenmalig live gedaan in februari en daarvan zijn gelukkig een aantal opnamen op het album beland. De rest is in de studio opgenomen.
In feite hebben we het over twee soorten interpretaties. De eerste categorie neigt echt naar klassiek en heeft slechts elementen van het origineel. Neem ‘Red Alert’, waarin het zestig man sterke orkest een filmmuziek-achtige, epische uitvoering geeft, waarin slechts één herkenbaar loopje zich openbaart. Maar tegelijk is het o zo mooi en laat het de essentie van het nummer heel. Zo gebeurt dat bij meer tracks. ‘Raindrops’ heeft meer weg van het origineel, maar is tegelijk heel anders, door de zeer ingetogen gedeeltes. Het is gewoonweg hele mooie muziek geworden, in plaats van een uiterst smaakvolle dansplaat. En dat geldt ook voor grootse uitvoeringen van het energierijke ‘Where’s Your Head At’ en ‘If I Ever Recover’ met een twintig man sterk koor op de achtergrond.
Anderzijds zijn er nummers die veel meer trouw zijn aan het origineel, doch geen kopie. Balkanplaat ‘Hey U’ is heel herkenbaar, al is het verworden tot een wals. En zeker ‘Good Luck’ is nagenoeg onveranderd, zij het dat de stevige ritmesectie is weggevallen, de scherpe randjes eraf zijn en het orkest hele muzikale secties onder de zang heeft toegevoegd. En ook ‘Hush Boy’ is redelijk hetzelfde gebleven, al komt dat ook doordat de zangeressen dezelfden zijn als op het origineel
Beide categorieën werken veelal uitstekend. Er is echter één nummer dat eruit springt. ‘Lights Go Down’, met huiszangeres Sharlene Hector, is zo gruwelijk mooi. Dromerig, indringend, bombastisch en stekend mooi. Het gevoel van het origineel is door het orkest tot het maximum benadrukt en Hector kan die nadruk met haar stem feilloos volgen.
Er staan zoveel hele goede uitvoeringen op dit album, dat de enkele zwakkere wegvallen. ‘Bingo Bango’ valt ietwat tegen en ook twee ‘interludes’ zijn niet je van het. Een klein puntje van kritiek is dat het album een verzameling losse interpretaties is. Maar dat is het dan ook. Een heel erg goed album. Niet alleen voor fans van beide artiesten, maar voor elke muziekliefhebber.
Memory Tapes - Player Piano “Woorden doen tekort aan het gevoel dat je krijgt wanneer je deze cd...
Suicide Silence - The Black Crown Suicide Silence , de één loopt er helemaal mee weg en de ander loopt er...