2011-08-18
Vaak zijn albumtitels nietszeggend of slecht gekozen. Buoy Bell is zo’n uitzondering op die regel. Filosofeer even mee. Een boei, met bijbehorende bel uiteraard, dobbert daar altijd maar. Alleen, ver op zee. Afhankelijk van de golfslag en de wind. In het donker en in de zon. Soms rustig en soms in strijd met de elementen. Maar op een of andere manier altijd onaangetast door wat er om hem heen gebeurt.Het is een perfecte vertaling naar de sound die Celilo (spreek uit Suh-lie-low) tentoonspreidt op Buoy Bell. Het album heeft, dankzij een steady, doch rustig tempo en rustige stijl iets berustends. Iets onaangetasts, no matter what.
Dat zal er gedeeltelijk mee te maken hebben dat de band heel optimistisch aan het werk ging na het goed ontvangen eerste album Bending Mirrors. Er zit, in vergelijking met dat album, meer lucht en zonneschijn in de nummers. Kortom, er was positivisme aanwezig in de band.
Anderzijds zit er een heel naar smaakje aan het album, namelijk het feit dat drummer Kipp Crawford overleed toen het album half geschreven was. Celilo nam een korte pauze, maar ging vervolgens (met nieuwe drummer) door op dezelfde, optimistische toer. Vaak is het zo dat er duidelijk een paar nummers gewijd zijn aan een overleden bandlid, maar op Buoy Bell hoor je die niet terug. Althans, zeker niet qua sound en dat is eigenlijk heel bewonderenswaardig.
De vrij rustige indie, vermengt met folk en een vleugje psychedelia van Celilo doet het uitermate goed op dit album. Dat komt vooral omdat Buoy Bell echt een album is. Er is één sound, die als een rode lijn door het album vloeit. Het is wat herfstig, lichtjes loom, maar tegelijk loepzuiver. Zeker de gitaar, die veel country-achtige uithalen produceert, spreekt.
Het is jammer dat het zwaartepunt van het album, qua hele sterke nummers, voorin het album ligt. Zeker de laatste twee tracks, ‘Old Loves’ en ‘Buoy Bell’, zijn niet zo bezwerend als het eerste deel van de plaat, ondanks een mooie samenzang op ‘Old Loves’. Anderzijds zijn deze tracks zeker ook niet slecht en passen ze wel prima bij de sound van het album.
Beste track van Buoy Bell is ‘Baroque Blues’, door de sterk op folk geënte muzikale ondersteuning. Het nummer is meer uptempo dan de rest van het album, maar heeft dan weer een langzamer refrein. Juist dat refrein is uitmuntend, doordat hele sterke melodieën worden gecombineerd.
Buoy Bell is echt een album dat je meerdere keren opzet, zonder dat het verveelt. Geen meezingers, geen uitspattingen of volumeverhogingen, maar gewoon goede muziek waar je naar moet luisteren en soms stiekem een beetje bij mee zal drummen op je knieën.
Tony MacAlpine - Tony MacAlpine Tony MacAlpine wordt aangezien als een pionier van de ‘instrumental shred...
Alex Clare - The Lateness of the Hour Eén van de meest opvallende muziekontwikkelingen van 2011 is de samensmelting...