Trivium - In Waves Recensie op Podiuminfo

2011-09-16 Trivium begon als standaard metalcoreband met het album Ember To Inferno. Met album nummer twee; Ascendancy, werden ze door veel bladen al omschreven als de nieuwe Metallica. Dit kwam door het stemgeluid van zanger Matt Heafy, dat soms wel heel sterk deed denken aan James Hetfield. Heel even leek het ook alsof ze met hun derde album The Crusade dat pad zouden volgen met een bij vlagen zelfs radiovriendelijk geluid, maar Shogun liet hier geen twijfel meer over bestaan. Dit album wordt dan ook door ook veel fans als favoriet gezien. Trivium maakt metal zoals ze het zelf graag horen en laat zich hierin door niets of niemand tegenhouden. Met die insteek zijn ze ook gekomen tot hun nieuwe album In Waves.

Niet alleen het geluid van de band is veranderd, ook de formatie. Travis Smith heeft de drumstokken overgedragen aan Nick Augusto, een oud-bandgenoot van bassist Paolo Gregoletto. De live-dvd van de extended edition laat zien dat Nick er moeite mee heeft om Travis bij te benen. Iets wat ook terug te horen is in de muziek, die een stuk simpeler gehouden is. Goed, of dat werkelijk aan de drumkunsten van Nick ligt, laten we even in het midden, maar een feit is dat Trivium met In Waves teruggekeerd is naar de basis. Ze hebben al het gebruikelijke losgelaten en zichzelf opnieuw opgebouwd.

Wat overblijft is een simplistische versie van een band die het voorheen moest hebben van grootse spierballensolo’s en melodieuze meezingrefreinen. Die zijn er op In Waves ook, maar nooit in de juiste dosering. Het is dan vaak het meezingrefrein dat te overheersend is. Een voorbeeld is het titelnummer, waarbij ze de titel veelvuldig als kreet herhalen. Het nummer blijft op één niveau hangen en een echte climax in de vorm van een sterke gitaarsolo blijft uit. Verwacht op dit album geen tweede ‘Pull Harder On The Strings of Your Martyr’ of ‘Becoming The Dragon’, maar eerder een verzameling van nummers à la ‘Slave New World’. Nummers als ‘Caustic Are The Ties That Bind’ en ‘Of All The Yesterdays’ komen in de buurt van eerdergenoemde nummers, maar missen net het vuur om werkelijk te blijven hangen. Het album wordt nergens echt spannend en vervalt al snel tot achtergrondmuziek.

Het materiaal zal er in de moshpit als zoete koek in gaan, want het is hard én luid, maar op cd is het echt te mager voor een band als Trivium. Zeker met de wetenschap dat ze het wel in zich hebben om boeiende en kleurrijke composities te schrijven. Ze geven aan dat ze In Waves met opzet simpel gehouden hebben, maar ergens voelt het aan alsof ze geen andere keuze hadden. Ze blijven één en hetzelfde trucje constant herhalen en dat is jammer.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Trivium Label:Roadrunner Records