2011-10-15
Begin 2009 schreef uw recensent over Great Escape, de tweede cd van The Rifles, dat hij wat minder was dan het debuut, vooral omdat de band naar eigen zeggen volwassener was geworden. Helaas heeft deze volwassenheid zich doorgezet op Freedom Run, het derde album van de band. De energie en branie die het debuutalbum No Love Lost kenmerkten zijn vrijwel helemaal verdwenen en wat overblijft is een zeurderige plaat vol kapotgeproduceerde britpopsongs. Freedom Run begint nog aardig met ‘Dreamer’, dat wel wat zeurderig is, maar ook een aardige melodie heeft. Het wat rauwere ‘Long Walk Back’ doet met een beetje fantasie wel denken aan het materiaal op het debuutalbum en is best een leuke song. Ook het Beatlesque ‘Sweetest Thing’ is aardig, al had de productie wel wat luchtiger gemogen.
De drie eerste songs op Freedom Run zijn dus redelijk in orde, maar bij track nummer vier, ‘Tangled Up In Love’, gaat het helemaal mis. Meteen aan het begin van deze song wordt een blik violen opengetrokken en net als bij ‘For The Meantime’, de afsluiter van Great Escape werkt dit gewoon niet. Het is allemaal veel te bedacht en het past bovendien niet bij The Rifles.
De meeste andere songs op het album zijn vooral te veel geproduceerd en helemaal gladgestreken. Hierdoor valt extra op dat niet allemaal even goede liedjes zijn. Zo is ‘Falling’ ronduit saai en hetzelfde geldt voor ‘Nothing Matters’ en ‘Coming Home’. Een positieve uitzondering is het gedeeltelijk akoestische, folky ‘Eveline’. Deze song laat horen dat The Rifles op hun best zijn als de boel niet al te vol geproduceerd is. Ook ‘Love Is A Key’ is een aardige song. Het lange ‘Little Boy Blue (Human Needs)’ is een psychedelische song met veel tempowisselingen en verschillende sferen. Het nummer ademt de jaren ’60, maar is, net als de rest van het album, te glad geproduceerd.
Freedom Run is een ronduit tegenvallende plaat en dit komt vooral doordat producer Chris Potter, die eerder werkte met The Clash, Rolling Stones en The Verve, vrijwel alle ruwe randjes van het groepsgeluid heeft afgeschaafd. Ook is het geluid veel te vol en daarnaast klinkt de zang in alle songs hetzelfde. Op de momenten dat er wat minder productietrucjes worden ingezet, zoals in ‘Long Walk Back’ en ‘Eveline’ gaat het meteen wat beter. Helaas zijn dit slechts uitzonderingen.
Eerdere recensies van The Rifles:
- 08-01-2009: Great Escape.
The Elves (ft Ronnie James Dio) - And Before Elf... There were ElvesVorig jaar overleed de meest legendarische figuur uit de geschiedenis van de...
The Medics - Dance into the Dark Soms kan het snel gaan, zelfs voor een Nederlandse band, want de Utrechtse...