2011-09-25
Voor Dream Theater fans was het de grote vraag hoe de band haar pad zou vervolgen. In 2010 verliet drumbeest en één van de drijvende krachten Mike Portnoy de band om voor zichzelf te beginnen. In de persoon van Mike Mangini is een waardig vervanger gevonden en uiteindelijk blijkt dat de nieuwe plaat A Dramatic Turn Of Events niet afwijkt van vorig werk. Sterker nog de plaat behoort zonder meer bij de betere in de Dream Theater catalogus die inmiddels omvangrijk is. De band is niet meer weg te denken en wordt alom gezien als één van de bands die de verbinding tussen powermetal en progrock zo treffend wist te definiëren. In iets minder dan tachtig minuten en negen songs laat Dream Theater wederom horen waarom ze zo populair zijn en waarom ze de grote zalen moeiteloos vol krijgen. De band zal nooit een album met eenvoudige korte liedjes op een album zetten. Complexiteit heeft bij Dream Theater altijd een rol gespeeld, maar wanneer ze aan complexe songstructuren ook nog eens meeslepende melodielijnen weten te koppelen kan een Dream Theater album niet meer stuk. Dit was ook de reden dat het album Images And Words zo een daverend succes werd. Wel werd steeds vaker de virtuositeit van de heren teveel uitgestald, wat ten koste van de songs ging. Op A Dramatic Turn Of Events staat de song (gelukkig) weer centraal. Nog steeds zijn er regelmatig instrumentale uitspattingen te vinden in de overwegend lange nummers, maar dat hoort ook bij de band.
In opener ‘On The Back Of Angels’ wordt de toon direct gezet; een lekker, rond een trage riff opgebouwd, nummer met meeslepende zanglijnen en virtuoos toetenwerk. Het daaropvolgende ‘Build Me Up, Break Me Down’ klinkt door de zware riff grimmig en omdat James LaBrie zijn stem daar fraai aan heeft aangepast kun je spreken van een hoogtepunt. Dat grimmige komt overigens over het hele album regelmatig terug. ”I’m not immortal” zingt LaBrie in het prachtige ‘Lost Not Forgotten’. Door dit soort zinnetjes en het muzikale statement krijg je het gevoel dat de heren erachter zijn gekomen dat ze inderdaad sterfelijk zijn en het tijd werd om weer op aarde te landen. De ballad ‘This Is The Life’ is een fraai rustpuntje waarna de band weer onverdroten doordendert in complexe nummers zoals ‘Outcry’ en ‘Breaking All Illusions’. De plaat wordt afgesloten met het rustige ‘Beneath The Surface’ dat niet het meest opvallende nummer van de band is, maar er wel voor zorgt dat je weer tot rust komt na alle opgedane indrukken.
Het hoeft geen betoog dat een nieuw Dream Theater album een hoogtepunt is voor liefhebbers van progmetal. Ook weet je wat je kunt verwachten van de mannen. De platen van de band zijn ook altijd groeiplaten, maar bij dit album valt het kwartje wel heel snel. De ego’s zijn naar achteren geschoven waardoor de band als een eenheid klinkt. Het levert een consistente en vooral meeslepende plaat op.
Eerdere recensies van Dream Theater:
- 21-06-2007: Systematic Chaos.
Neon Indian - Era ExtrañaHet in 2009 verschenen debuutalbum Psychic Chasms van Alan Palomo’s...
Opeth - Heritage Een metalfan die Opeth enkel van naam kent, moet dringend al hun albums...