.jpg)
2011-11-02
Drie woorden: Burn My Eyes. U weet wel, dat Machine Head-album waar een ieder zichzelf respecterende (thrash)metalliefhebber wel vijfhonderd krantenwijkjes op heeft gelopen. Het debuut uit 1994 is nog steeds een onovertroffen album van de Californische band. Zo’n plaat waar je ontegenzeggelijk alle albums die daarna komen kritisch mee vergelijkt. En dan bijna altijd teleurgesteld wordt. En om eerlijk te zijn: bij Unto The Locust, hun zevende inmiddels, is dat anders. Wat meteen opvalt: Machine Head brengt op deze plaat alle ervaring en stijlen bij elkaar die het in hun inmiddels twintigjarige bestaan verzameld heeft. De duisternis uit hun vroege werk is meteen merkbaar in opener ‘I Am Hell (Sonata In C#)’, een 7,5 minuut voortdenderende, klassiek ingestoken opus dat je meteen met je oren naar de speakers doet buigen. Zo’n plaatopener die ervoor zorgt dat je op de pauzeknop van je speler drukt voordat ‘Be Still And Know’ aanvangt, omdat je alles even moet verwerken.
Wat volgt zijn zes loodzware tracks waarvan er geen eentje onder de 5,5 minuut afklokt. Kernwoorden: duister, hard, snel, vlijmscherp geproduceerd (wat een klein minpuntje is: elk scherp randje wegpoetsen is vaak teveel van het goede) en vooral: melodisch. Luister wat dat betreft eens goed naar ‘This Is The End’, de beste track van het album, en ‘Pearls Before The Swine’. En Machine Head durft ook na twintig jaar risico’s te nemen, getuige het ingetogen en akoestisch(!) gespeelde ‘Darkness Within’.
Al na een eerste draaibeurt zit je verbouwereerd op de bank. Als je weer een beetje bij zinnen bent, wil je ‘m meteen weer opzetten. Dat Machine Head na twintig jaar een dergelijke plaat aflevert, verdient een diepe buiging.
Maria Markesini - Cinemapassionata Maria Markesini . De naam alleen spreekt al tot de verbeelding. “Wacht maar...
De Dijk - Scherp de Zeis Op zijn nieuwste album zingt Huub Van Der Lubbe “Elke dag valt er iets te...