2011-10-22
De naam Cyco Miko zal bij veel mensen geen belletje doen rinkelen. De naam Mike Muir allicht al wat meer, want dat is namelijk de frontman van Suicidal Tendencies en Infectious Grooves. Voor velen wordt het dan wel al duidelijk hoe prettig gestoord dit album klinkt. Het is een verzameling aan nummers die oorspronkelijk bedoeld waren voor Infectious Grooves, gecombineerd met een compleet nieuwe set aan songs. Hierin wordt Mike bijgestaan door onder andere Robert Trujillo (Metallica), Fletcher Dragge (Pennywise) en Brooks Wackerman (Ex-Suicidal Tendencies / Infectious Grooves). The Mad Mad Muir Musical Tour is een trip voor liefhebbers van de hardere muziek, die niet vies zijn van muzikale uitstapjes. Daar staat dit album namelijk bol van.De plaat hakt er vanaf het begin meteen goed in met instrumental ‘M.M.M.’. Het volgende nummer ‘Happiness’ daarentegen begint met een funky groove en bassriedel die doet denken aan een band als Red Hot Chili Peppers. Tegen het einde gooien ze er een metalversnelling tegenaan. Het geeft al vrij vroeg op het album hoe grenzeloos de muziek is. ‘All The Way’ is een metalthrasher met een aanstekelijk geschreeuw van de titel. ‘Alone’ is dan weer een akoestische bewerking van het Suicidal Tendencies origineel. De elektrische gitaarsolo halverwege versterkt de emotie van eenzaamheid waarover gezongen wordt. ‘What It Is’ begint met een eighties hiphop-beat en raps, maar kent in het refrein een aanwakkerende gitaar die lijkt op te bouwen tot een Rage Against The Machine-achtige climax. Die eigenlijk nooit komt, maar dat houdt de muziek zo uitdagend en interessant om naar te luisteren. Het album eindigt met een instrumental genaamd ‘Soulvation’. Scheurende gitaren worden gemixt met een jazzy blazerssectie. Het is een mix die verrassend goed werkt!
De zojuist genoemde nummers zijn maar een selectie van de 14 nummers die The Mad Mad Muir Musical Tour rijk is. Het is een bonte verzameling aan stijlen die representatief zijn voor het oeuvre van Mike Muir. Het gaat van de hak op de tak waarbij hij iedere stijl met viel liefde omarmt. Enige minpuntjes zijn ‘Slightly’ en ‘S.L.O. Death’ die het groovy en funky-aspect net iets te ver doortrekken. Verder is het een topplaat, ongeacht of je nu een ST-fan, IG-fan of bij voorbaat al helemaal geen fan van Mike Muir was. Als je van afwisseling in je muziek houdt, dan kom je met dit album gegarandeerd aan je trekken.
The Galactic Lo-fi Orchestra - I Wrote 666 on the Kitchen Floor ”De band maakt thrashy popliedjes met het leven als inspiratiebron” , valt...
Maria Markesini - Cinemapassionata Maria Markesini . De naam alleen spreekt al tot de verbeelding. “Wacht maar...