2011-10-24
Met haar uiterst indringende, opera geschoolde stem als voornaamste wapen, zette Nika Roza Danilova (1989) zichzelf de afgelopen jaren, onder het pseudoniem Zola Jesus, al bij menig liefhebber van dramatische synthpop, duistere electronica en dreigende klanktapijten op de kaart. Stridulum II (2010), de door de toevoeging van drie tracks van de EPValusia (2010) tot full length uitgebreide EP Stridulum (2010), was vorig jaar de grote stap voorwaarts en met nieuweling Conatus doet Danilova er hier en daar nog een schepje bovenop, exploreert ze aangrenzend terrein en grijpt ze bij momenten helaas ook net wat minder bij de strot.Overall is Conatus zodoende een ietsje minder imponerende en betoverende luisterervaring dan Stridulum II. Wat na een stuk of vijftien luisterbeurten nog niet is, kan altijd nog komen, maar de op het spannende intro ‘Swords’ volgende openingstrack ‘Avalanche’ en ook afsluiter ‘Collapse’ zijn zeker geen absolute missers, maar doen wel ietwat richtingloos aan. ‘Hikikomori’ en ‘Shivers’ zijn eveneens prima songs, maar ook hier is van dwingende urgentie niet echt sprake.
Het bloedstollend mooie en naar het einde toe heerlijk ontsporende ‘Vessel’ (een single waar Karin Dreijer Andersson aka Fever Ray ook mee op de proppen had kunnen komen) is echter een perfecte song. De simpele maar effectieve piano ballade ‘Skin’ en het bombastisch slepende ‘Lick The Palm Of The Burning Handshake’ zijn de andere twee absolute hoogtepunten. Deze drie essentials borduren, net als de meeste tracks, qua geluid en sfeer voort op Stridulum II, maar hier is het niveau naar een nog hoger plan getrokken.
Tijdens het middenstuk van het album, vanaf het bezwerende nogal mantra-achtige ‘Ixode’, gaat het tempo plots wat meer omhoog en hikt Zola Jesus zowaar een minuut of elf tegen de dansvloer aan. ‘Seekir’ en ‘In Your Nature’ zijn voor Danilova’s doen zelfs opvallend lichtvoetig. De songs beklijven uitstekend en het past eigenlijk allemaal heel goed; het geeft de boel even wat lucht en het toont aan dat de jonge Danilova nog zoekende is en zich er niet met slechts een herhaling van zetten vanaf heeft willen en kunnen maken.
Wat Conatus ten opzichte van Stridulum II inlevert op het gebied van algehele intensiteit en overtuigingskracht, wordt ruim voldoende gecompenseerd door de eerder genoemde hoogtepunten en het succesvol opzoeken van de breedte. Nu de beats, synths en strijkers nog wat meer eigen ruimte geven en we kunnen ons straks opmaken voor een wereldplaat. U begrijpt het, het beste werk van Danilova gaat ongetwijfeld nog komen, maar gaat u daar vooral niet op zitten wachten, want wat er nu ligt is ook al dik in orde. Door de wat meer gepolijste productie en toegankelijkere aanpak die Danilova op Conatus bezigt, kan ze in de slipstream van het succes van Austra en –vooruit- de op til zijnde release van de nieuwste van Florence Welch overigens best wel eens een groter publiek aan zich gaan binden. Het zou terecht zijn.
Blink-182 - Neighborhoods Blink-182 is terug, maar het lijkt niemand iets te kunnen schelen. De...
The War On Drugs - Slave Ambient Nadat Kurt Vile eerder dit jaar het album Smoke Ring For My Halo uitbracht,...