.jpg)
2011-10-19
Even werd er gedacht dat Iced Earthdefinitief ten grave kon worden gedragen, want hoeveel zangerswisselingen kan een band verdragen. Maar daarbij werd er even geen rekening gehouden met het uithoudingsvermogen van bandleider Jon Schaffer. Nadat Matt Barlow begin dit jaar de band voor de tweede keer verliet had de gitarist twee weken later in de persoon van Stu Block alweer een vervanger op de kop getikt. Op Dystopia maakt de uit Canada afkomstige zanger zijn debuut. Block had in zijn vorige band Into Eternity al furore gemaakt met zijn grote bereik en mag dat vanaf nu gaan toepassen in Iced Earth.Muzikaal gezien wijkt Dystopia weinig af van wat we van de Amerikaanse band kennen, maar juist de wat rauwe stem van Barlow in combinatie met de bombastische op Iron Maiden leest geschoeide metal maakte de band zo herkenbaar. Nieuweling Block heeft een groot bereik, maar zingt duidelijk anders dan Barlow, al probeert hij hem af en toe wel te imiteren. Wanneer zijn stem gedubbeld wordt met de stem van Schaffer komt het authentieke Iced Earth geluid het meest naar voren. Ook nu blijkt dat de fantasie van Schaffer geen grenzen kent waar het de teksten betreft, waarin als rode draad een negatief en fatalistisch toekomstbeeld wordt beschreven.
Los van het feit dat het jammer is dat Barlow geen deel meer uitmaakt van de band, zijn de composities van behoorlijk niveau. Al zijn we van Schaffer en zijn kompanen beter gewend. Een semi-ballad als ‘Anguish Of Youth’ heeft een sterke emotionele lading en bezit een ijzersterk refrein dat zich direct in je kop nestelt. ‘End Of Innocence’ zit in dezelfde hoek van rustig couplet en scheurend refrein. Wel een mooi nummer overigens. Tegenover die semiballads staan natuurlijk de bekende galopperende metalhymnen waardoor Iced Earth altijd wel ergens aan Iron Maiden doet denken. Een nummer als ‘Tragedy And Triumph’, dat met veel klatergoud en tromgeroffel begint, maakt dat wel heel erg duidelijk. Het korte ‘Days Of Rage’ neigt wel wat meer naar de beginjaren van de band, toen de term thrash nog wel eens van stal gehaald mocht worden. Een lekker nummer om bij te headbangen. ‘Equilibrium’ is een van de mindere nummers op het album, omdat het zo gewoontjes klinkt en weinig aan het oeuvre van Iced Earth toevoegt, behalve dan dat Block even op het broertje van Rob Halford lijkt. Net als in ‘Dark City’ overigens, dat wel iets sterker is, maar ook niet het allerbeste van Iced Earth vertegenwoordigt.
Dystopia heeft niet de brille van het superieure The Crucible Of Men, maar is een degelijke plaat met een paar uitschieters en een paar wat al te gewone nummers. Of Block een blijvertje is weten we nog niet, maar dat de duiventil die Iced Earth heet platen blijft produceren staat buiten kijf.
Insomnium - One for SorrowIn de metalwereld is Insomnium geen grote naam, en dat is eigenlijk...
Smalltown Nobodies - 20 More Steps Hoewel de bandnaam anders doet vermoeden, maken de eerste luisterbeurten...