2011-10-20
Peter Hammill is vooral bekend als frontman van de progrockband Van Der Graaf Generator, maar daarnaast heeft hij ook een zeer vruchtbare solocarrière. Sinds 1971 maakte hij al zo’n dertig studioalbums onder zijn eigen naam en daarnaast bracht hij nog de nodige liveplaten uit. Zijn nieuwste album heet PNO. GTR. VOX. en dit is een solo live-album, in die zin dat er geen andere muzikanten op horen zijn. De opnamen die op PNO. GTR. VOX. te horen zijn werden gemaakt tijdens soloconcerten die Hammill in 2010 gaf in Londen en Tokio. Hammill begeleidt zichzelf op piano en gitaar en deze beide instrumenten zijn verdeeld over de twee cd’s waaruit PNO. GTR. VOX. bestaat. Op de eerste schijf, met de ondertitel What If I Forgot My Guitar?, horen we Hammill pianospelen en zingen. De songs van Hammill zijn vaak allesbehalve gemakkelijk en zowel het pianospel als de zang gaan van verstild naar zeer intens, vaak binnen hetzelfde nummer. Dit maakt het geheel er niet toegankelijker op, vooral voor de ongeoefende luisteraar.
Hammill heeft niet perse een mooie stem in de klassieke betekenis, maar zijn zang is wel zeer krachtig en expressief. Zeker als hij deze expressie combineert met een mooie melodie, zoals bijvoorbeeld in ‘Don’t Tell Me’, is het resultaat erg mooi. In ‘Friday Afternoon’ laat Hammill zich van zijn wat minder toegankelijke kant horen en de klassiek aandoende pianoloopjes zullen zeker niet bij elke popliefhebber in de smaak vallen.
De tweede cd van PNO. GTR. VOX. heet What If There Were No Piano? en hierop begeleidt Hammill zichzelf op de akoestische gitaar. Ook op dit instrument kan de Brit zeer goed uit de voeten. Op de gitaar volgt Hammill wat vaker de zanglijn en hierdoor is What If There Were No Piano? duidelijk wat toegankelijker dan What If I Forgot My Guitar?.
Eén van de hoogtepunten op de tweede schijf van PNO. GTR. VOX. is behoorlijk dynamische ‘Amnesiac’, afkomstig van het album ‘X My Heart’ uit 1996. Dit toont ook meteen aan dat Hammill op PNO. GTR. VOX. zeker niet alleen put uit zijn oudere werk. Zijn krachtige stem etaleert de Brit erg mooi in ‘What It’s Worth?’. Dit is juist wel een oudere song, oorspronkelijk verschenen op het album Chameleon In The Shadow Of The Night uit 1973. Een ander hoogtepunt op What If There Were No Piano? ‘Slender Threads’, met een gitaarloopje dat zowel aan Pink Floyd als aan Led Zeppelin doet denken.
Voor de beginners is PNO. GTR. VOX. wellicht wat teveel van het goede, vooral ook door de totale speelduur van tegen de tweeënhalf uur. De fans van Hammill hebben er echter een erg goede liveplaat bij, waarop hun held zich zowel muzikaal als vocaal van zijn beste kant laat zien.
Bettysoo - Across the Borderline: Don't Lie to Me (and Doug Cox)Twee stemmen, een akoestische gitaar, een dobro en liedjes van andere...
Keb Mo - The Reflection Keb Mo is een van de meest onderschatte bluesartiesten in de wereld. De...