2011-11-19
Slow Club is een folk-rock duo uit Engeland en bestaat uit Charlie Watson (zang, gitaar) en Rebecca Taylor (zang, gitaar en drums/percussie). Waar hun debuutplaat nog voornamelijk folk was en veel toegankelijker klonk, kun je dat van hun tweede en nieuwste plaat Paradiseniet zeggen. Het debuut album van Slow Club, Yeah, So? bevatte liedjes die soms deden denken aan Paul Simon, al gingen sommige nummers nog wel ‘even los’. Dat lijkt op hun nieuwe album Paradise de standaard.Bij opener ‘Two Cousins’ is meteen de sfeer van het album te horen. Er wordt wat geëxperimenteerd met echo over vocalen, orgeltjes en drums. Het zorgt voor een wat opgefokte sfeer; geen plaatje voor een rustige zondagmorgen!
Het tweede nummer ‘If We’re Still Alive’ klinkt wat rustiger, maar al snel volgen ook daar de stevige drums en gitaar en eindigt het nummer in een brei van instrumenten. ‘Never Look Back’ begint klein en subtiel, maar wederom halverwege de drums en een gitaar met zoveel reverb dat het vooral luidruchtig wordt.
Het nummer ‘Hackney Marsh’ is een nummer met zang en gitaar en doet meer folky aan. De zangeres brengt het nummer soms rustig en soms gaat ze flink los, wat het een bijzonder nummer maakt. De valsige saxofoon halverwege had niet gehoeven, maar het tweestemmige acapella stuk dat dan volgt maakt dat weer goed. Het nummer ‘You, Earth or Ash’ is een mooi nummer en erg mooi gezongen en begeleid op elektrisch gitaar en drumcomputer en blijft verassend genoeg rustig doorkabbelen.
De zanger van Slow Club laat in de laatste twee nummers nog even van zich horen als hij de lead-vocalen voor zijn rekening neemt. Het up-tempo ‘The Dog’ en het rustige ‘Horses Jumping’. De laatste mag vervolgens ook het mooiste nummer van de plaat genoemd worden: akoestisch gitaar, zang en soms wat synthesizer en later in het nummer piano en viool. Een klein liedje dat mooi gezongen wordt en waar de stem de basis is. Een mooie afsluiter, ware het niet dat aansluitend het ‘geheime liedje’ en titelnummer ‘Paradise’ nog volgt. Ook dit liedje verzandt in veel geluid, maar heeft een leuk refrein en leuke percussie.
Al met al laat Slow Club horen een band te zijn die leuke en mooie liedjes kunnen schrijven, maar in de uitvoering iets te vaak kiezen voor luidruchtige gitaren, stevige drums en veel echo over de zang. Hierdoor krijg je soms een ‘muur van geluid’ die storend is en zeker niet de liedjes ten goede komt. Het is te hopen dat Slow Club op hun volgende plaat weer iets meer de akoestische gitaren ter hand nemen.
Misfits - The Devils RainIn het land waar het alle dagen Halloween is, zijn de legendarische...
Walls - Coracle Met hun debuutalbum Walls wist het gelijknamige gezelschap al de nodig...