Anathema - Falling Deeper Recensie op Podiuminfo

2011-10-18 De laatste studioplaat van Anathema heeft de band een hoop goodwill opgeleverd. Hoewel de band al jaren progressieve muziek maakt in het straatje van Porcupine Tree, Pink Floyd en Radiohead werden ze constant afgeserveerd als metalband. We’re Here Because We’re Here liet natuurlijk veel te lang op zich wachten, maar was het wachten meer dan waard. Die briljante plaat heeft de band eindelijk de erkenning gegeven die het al jaren verdiende. Om voor eens en altijd met de doommetal spoken uit het verleden af te rekenen heeft de band Falling Deeper uitgebracht.

De plaat is een tussendoortje, net zoals Hindsight dat in 2008 was, maar bestrijkt ditmaal de beginjaren van Anathema. Er staan geen nieuwe nummers op Falling Deeper, maar bewerkingen van nummers van Serenades, Silent Enigma en The Crestfallen EP . Het is altijd gevaarlijk om je eigen nummers opnieuw op te nemen, omdat de fans van het eerste uur de originele nummers vaak beter vinden en omdat dit soort escapades vaak slappe aftrekseltjes blijken te zijn. Maar net als op Hindsight heeft ook Anathema deze valkuil met gemak weten te omzeilen. De nummers blijken eindelijk te klinken zoals de band het bedoelt lijkt te hebben. Doordat de somberheid van de nummers overeind is gebleven, is ook dit geen vrolijk plaatje geworden. De perfecte productie met de toegevoegde, door Dave Stewart geproduceerde, strijkers is echter een lust voor het oor.

Als je de originele nummers er naast legt moet je soms moeite doen om ze te herkennen, zo versleuteld zijn de songs. Aan de briljante vertolkingen van ‘Sunset Of Age’, met een prachtig zingende Vincent Cavanagh, en ‘Alone’ valt werkelijk helemaal niets af te dingen. ‘J ‘Ai Fait Une Promesse’ , dat origineel nog door Ruth Wilson werd ingezongen, is nu geheel instrumentaal. Op ‘Everwake’ zingt Anneke Van Giersbergen mee, en dat is nooit een straf. Ook ‘Crestfallen’, waar de titel van het album van is afgeleid, is prachtig bewerkt en een mooie opening van een album dat veel instrumentale passages bevat.
Gelukkig heeft de band goed begrepen dat publiekslievelingen en gedoodverfde toegiften als ‘A Dying Wish’ en ‘Sleepless’ ongemoeid moeten blijven, maar heeft de band nummers gezocht die op die eerste drie platen ook al de atmosferische rustpuntjes waren. Daardoor sleept Falling Deeper je mee naar donkere, emotionele sferen en laat het nog eens duidelijk horen hoe briljant deze groep is. Hoewel Anathema nooit zal verloochenen waar ze vandaan komen, is de band definitief toegetreden tot de eredivisie van de moderne progrock en kan het zich moeiteloos meten met de grote namen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Anathema Label:Bertus