2011-10-07
Het Engelse The Tangent beschrijft op haar nieuwste album Comm hoe het de wereld na bijna honderd jaar communicatieve technieken is vergaan. Startpunt is het morsesignaal dat de Titanic in 1912 gaf en in haar verhaal werkt The Tangent (in willekeurige volgorde) toe naar het moment dat in 1996 de eerste mp3 van een band op het internet verscheen, luttele uren na de uitvinding. Quizvraag: over welke band hebben zij het hier? Inderdaad, het gaat over The Tangent. Tot zover de uitleg over de achtergrond van dit ambitieuze, en enigszins snobistische, verhaal van de Britse progrock band.De band rond zanger/toetsenist Andy Tillison klinkt echter niet zo modern en vooruitstrevend als het verhaal doet vermoeden. Op dit werkstuk staan twee lange songs en drie wat kortere nummers, die heel wat van de luisteraar vergen. De twee langste songs zijn elk opgedeeld in zes partjes die eigenlijk nummers op zich zijn, maar zoals in de beste progrock traditie als één song worden gepresenteerd.
De band haalt zijn inspiratie uit het werk van bands als Marillion, Arena, Pendragon en soortgelijke bands, maar het is een teken aan de wand dat The Tangent nooit de populariteit van genoemde bands heeft gehaald. De reden is dat het geheel te weinig hecht klinkt en er teveel fragmenten aan elkaar geplakt zitten die nooit echt blijven hangen. Daarbij blijft de stem van Tillison een zwak punt waar nooit mee gescoord zal gaan worden. Wanneer zijn partijen gedubbeld worden en zijn bandmaten bijspringen is het goed te doen, maar alleen klinkt hij te kaal en onvast.
Het twintig minuten durende ‘The Wiki Man’ is een nummer waar bijna niet door te komen valt en het wordt gelukkig gevolgd door het “slechts” acht minuten durende ‘The Mind’s Eye’ dat veel spannender klinkt dan het langdradige epos. Tillison gebruikt zijn stem hier veel beter en de fusion tussenstukjes zijn een lust voor het oor. In ‘Shoot Them Down’ is wel heel erg leentjebuur bij Pink Floyd gespeeld, maar het nummer heeft zeker zijn kwaliteiten en het basspel van Jonathan Barret is heerlijk. ‘Tech Support Guy’ is door de praatzang apart en ook muzikaal is het met fusion doorspekte nummer van hoog niveau. Afsluiter ‘Titanic Calls Carpathia’ is weer zo een enorm werkstuk dat wel wat beter te verteren valt als het eerste nummer, maar ook fragmentarisch overkomt. Vooral de eerste zeven minuten zijn de moeite waard. Daarna wordt er weer te vrijblijvend gefröbeld.
Comm is voer voor doorgewinterde progrock freaks met veel geduld, maar bevalt maar gedeeltelijk. De techniek en muzikale kwaliteiten van de heren staat buiten kijf, maar vertalen naar goede songs is een kwaliteit die niet iedereen beheerst. Ook nu blijkt dat vooral de kortere songs op dit gedeeltelijk geslaagde album het meest beklijven.
Mayer Hawthorne - How Do You Do Mayer Hawthorne is anno 2011 dé blanke man van de soulmuziek. De bebrilde...
Beth Hart & Joe Bonamassa - Don’t Explain Beth Hart en Joe Bonamassa liepen elkaar op de verscheidene Europese...