Hoe zou het zijn om met één van de bandleden in de kroeg te hangen? Men zou alleszins geen urenlange verhalen moeten verwachten, als we op de tijdspanne van het gemiddelde nummer van Brutal Truth afgaan. Het overgrote deel haalt niet eens de twee minuten. Slechts in intro ‘Malice’, intermezzo ‘Warm Embrace Of Poverty’ en outro ‘Drink Up’ brengen ze de trage, slome, alles meesleurende vorm van grindcore, waardoor die songs al eens wat langer duren. Het overige is vooral een wervelwind van kabaal. Het album eindigt met ‘Control Room’, een absolute filler die vijftien minuten noise toevoegt. We hebben totaal geen idee waarom deze track op End Times kwam, aangezien het zonder deze overbodigheid ook ruim de veertig minuten haalt. Na een halve luisterbeurt heb je het wel gehad (we zaten de trip uit en vonden het toch zeker tien minuten verloren levenstijd).
Als favoriete zondagochtendplaat van een doordeweekse tinnituspatiënt kan dit album wel tellen, maar voor de rest vrezen we dat enkel de grindcorefans hier een echte topper in zullen zien. Enkele goede riffs fleuren het giftige goedje wel op, maar het is toch vooral zeer direct, lawaaierig en snel vergeten. Voor de oude rotten van Brutal Truth kan het nog steeds niet hard en luid genoeg, maar onze iets jeugdigere oren schreeuwen toch om een tikkeltje meer verfijndheid.
Geike - For the Beauty of ConfusionKan Hooverphonic zonder zangeres Geike Arnaert? Nee, dat kunnen ze toch niet...
Johnny Cash - Bootleg Vol III Vorig jaar startte het Sony Music sublabel Legacy Recordings met de Johnny...