Sly & The Family Stone wist in haar hoogtijdagen, tussen 1968 en 1973, soul, funk en rock te mengen tot een uniek geheel. Een frisse wind door het muzikale landschap van die tijd. Bernstein en MTO zijn er deels in geslaagd om een passende ode te brengen aan deze muziek. Opener ‘Stand’ klinkt meteen lekker groovy. Vernon Reid op gitaar en Bernie Worrel op Hammond maken het nummer tot een negen minuten durend hoogtepunt, maar vlak ook de warme soulstem van Sandra St. Victor niet uit, die ook op ‘Skin I`m In’ lekker klinkt. De aanwezigheid van Antony Hegart (Antony and the Johnsons) lijkt voor dit genre een opvallende keuze, maar zijn vertolking van de hit ‘Family Affair’ maakt duidelijk dat hij meer dan op zijn plaats is.
Dat het ook minder goed uit kan pakken blijkt wel uit Martha Wainwright`s versie van ‘Que Sera, Sera’. De originele versie van Doris Day heeft al een hoog haat/liefde gehalte, maar de versie van Sly & The Family Stone maakt het niet veel beter. Martha en MTO houden het album met deze te gladde lome versie enorm op. Ook Shilpa Ray`s versie van ‘Everyday People’ weet niet te overtuigen en dat heeft veel te maken met de ietwat scherpe stem van Shilpa.
Gelukkig gooit Dean Bowman met zijn soulvolle stem en timing alle registers open op de overtuigende uitvoeringen van ‘M`Lady’, ‘Sly Notions 2/Fun’ en bovenal ‘Time’, waar hij een sterk koppel vormt met Vernon Reid. Naast de songs met vocalen is er ook nog plaats voor een vijftal instrumentale tracks waar MTO vooral excelleert tijdens ‘You Can Make It If You Try’ en ‘Thank You For Talkin` To Me Africa’.
MTO Plays Sly is een degelijke ode aan een van de belangrijkste figuren uit de popmuziek, maar helaas weet het album niet altijd te overtuigen en dat zou met de status van Sly & The Family Stone eigenlijk wel moeten.
New Found Glory - RadiosurgeryWat schrijf je over een album wat niets meer en niets minder is dan wat je...
Airbag (NL) - All Rights Removed Het tweede album van de Noorse progressieve rockband Airbag is uit. All...