2011-11-14
De Engelse progrock formatie Ozric Tentacles is een eigenzinnig gezelschap. Sinds hun oprichting in 1984 hebben de heren al rond de 25 studioalbums uitgebracht, en allemaal instrumentaal. Door de grote productiviteit en de behoorlijke populariteit heeft de band al ruim een miljoen platen verkocht, dus ze moeten wel iets goed doen. De progrock van de band rond oprichter Ed Wynne kent veel invloeden uit de psychedelica, maar ook regelmatig zijn er tegendraadse jazz- en fusioninvloeden te ontdekken in de muziek. In sommige opzichten doet de band wel wat denken aan het al enige tijd geleden ter ziele gegane Here And Now, dat overigens wel regelmatig zang in haar muziek stopte. En als we het wat meer naar het heden trekken, zijn er wel enige raakvlakken met Beardfish te ontdekken. De band zelf zegt haar inspiratie uit de muziek van Steve Hillage en Gong te halen. Ook op Paper Monkeys, album nummer 25 is er niets nieuws onder de zon, en horen we de bekende spacy en freaky keyboard geluiden, open gitaarsolo’s, funky bas en subtiel drumwerk. Wat vooral opvalt is dat het album een enorme rust uitstraalt, alsof er geen haastige wereld bestaat waarin men elkaar bedriegt of de hersens inslaat. Wanneer je met koptelefoon en ogen dicht deze muziek over je laat komen, heb je het gevoel in een andere dimensie te belanden. Dat wil niet zeggen dat allemaal geweldig is, want voor de muziek van Ozric Tentacles moet je in de stemming zijn, anders doe je het waarschijnlijk af als oninteressant gefröbel. Zo is het tien minuten durende ‘Will Of The Wisps’ meer een jazzy soundscape dan een echte song, maar het open geluid met subtiel gitaarwerk en veel bliepjes plus de lome baslijn laten je hartslag minstens twintig slagen dalen. Ook nummers als ‘Attack Of The Vapours’ en ‘Lemon Kush’ laten een zelfde soort relaxte benadering horen en kabbelen vredig door. Pas in ‘Flying Machines’ en vooral in ‘Lost In The Sky’ en ‘Paper Monkeys’ horen we wat meer pit in het gitaarwerk.
Als je dit album vergelijkt met het officiële debuut Pungent Effulgent uit 1989 is er echter weinig verschil op te merken, zodat je jezelf af kunt vragen of de muziek van het kwartet nog iets toevoegt. Maar na een uur Ozric Tentacles ben je wel helemaal rustig en heb je het idee dat je weer lekker fris bent. Omdat het album nooit echt uit de bocht vliegt, wil je hierna wel weer even lekker een opgefokt rock album met veel geschreeuw horen. Vanuit het gezichtspunt van je therapeut is dit album natuurlijk dik in orde.
Fishbone - Crazy Glue Fishbone bestaat al sinds 1979, al resteren van de originele bezetting...
The Answer - Revival Er zijn van die bandjes en daar hoor je zo nu en dan wel eens van. Van die...