.jpg)
2011-10-22
Het Britse bandje Dark Captain viel in 2008 ineens op met hun debuutplaat Miracle Kicker. Dat album bleek de sleutel naar goede kritieken en een fors aantal optredens waar het publiek zich vergaapte aan en vermaakte met het viertal. Na drie jaar is het dus hoog tijd voor een vervolg. Een vervolg waar de tijd voor is genomen, zoals het hoort en zo vaak niet gaat. Mede door de tijd die erin is gestoken is Dead Legs & Alibis een heel mooi album geworden. Geen makkelijk album, laat die waarschuwing genoteerd zijn. Maar wel een album waar de band meer dan trots op kan zijn en het publiek en de critici zich opnieuw in kunnen verdiepen.
Het vreemde aan een eerste luisterbeurt van Dead Legs & Alibis is dat er zo weinig in de plaat lijkt te zitten. Op het nummer ‘Submarines’ na, lijkt de muziek veelal een eenheidsworst. Dezelfde harmonieuze zang, dezelfde zich repeterende riffjes in een nummer, dezelfde opbouw van nummers over de hele linie. Weinig spannends om het zo te zeggen, zeker ook aangezien de muziek van het relatief rustige soort is. Het doet denken aan indie, maar dan heel bedeesd en subtiel, bijna singer/songwriter-achtig.
Een aantal luisterbeurten echter levert een heel andere kijk op het album op. Net als met een goede tv-serie blijken de trucjes pas op te vallen als je gewend bent aan het algemene geluid van Dark Captain. De nummers blijken dan ineens allerlei verborgen schatten te bezitten. Tussen de zich repeterende zanglijntjes en riffs lopen allerlei vileine verschilletjes door. Kleine veranderingen in een tweede gitaarlijn, een subtiele toevoeging van een fagot, een stiekem bliepje. En wie daar goed naar gaat luisteren, hoort hele rijke nummers, die helemaal niet meer op elkaar lijken, maar wel heel goed samen gaan. Luister bijvoorbeeld maar eens vijf keer naar het nummer ‘Long Distance Driver’ en ga eens heel minutieus luisteren wat er allemaal gebeurt in de achtergrond. Het is een machtig mooi spel.
Uitblinkende nummers zijn ‘80000 Reasons’, met een melancholische, doch ietwat uptempo sound en ‘Submarines’. Dit tweede nummer op het album is wat feller qua gitaar en drums, maar heeft tegelijk diezelfde melancholische sound die een beetje steekt. Het mooist aan ‘Submarines’ is vooral de akkoordenwisseling in het couplet, zowel qua zang en gitaar. En opnieuw gebeurt er zoveel in dit nummer.
Dead Legs & Alibis moet even op je inwerken en vraagt enige moeite. Die moeite wordt meer dan beloond, omdat Dark Captain er zelf ook zoveel in heeft gestoken. Dit is zo’n album wat je eens in de zoveel tijd weer opzet en je dan verbaast over wat je nu allemaal weer hoort.
.jpg)
Lori Lieberman - Bend Like SteelDe naam Lori Lieberman zal niet meteen bij iedereen een belletje doen...
Betsie L'Arkin - All We Have is Now Betsie Larkin is een popzangeres en singer-songwriter uit New York. Ze werd...