.jpg)
2011-10-28
In 2009 ging het hardnekkige gerucht dat Coldplay zou stoppen. Na een onvergetelijke festival- en stadiontour en het epische Viva La Vida zouden de heren het mooi vinden, was het verhaal. En wie naar het nieuwe werk van Coldplay, genaamd Mylo Xyloto luistert, moet stellen dat een stop in 2009 een stop op het voorlopige hoogtepunt zou zijn geweest. Die boude uitspraak gebiedt gelijk om te zeggen dat Mylo Xyloto een heel goed album is, maar gewoonweg niet zo goed als de voorganger. Het verschil zit hem erin dat Viva La Vida een meesterwerk was en een einde van Coldplay op dat moment had de band een legendarische status meegegeven. Mylo Xyloto is een prima album dat voortborduurt op alles wat Coldplay hiervoor deed en mondjesmaat ook nieuwe kunstjes toont. Maar het is niet legendarisch.
Coldplay gebruikt veel dezelfde trucs als op Viva La Vida. Luister maar eens naar ‘Paradise’ of ‘Charlie Brown’ of ‘Don’t Let it Break Your Heart’. Het zijn de bekende volle symfonieën, die doen denken aan een zonovergoten ochtend. Dat werkt nog altijd prima, maar het is zeker niet baanbrekend.
Ook heel opvallend is dat Coldplay heeft gemerkt dat het publiek het fijn vindt om mee te zingen. De refreinen zijn nog herkenbaarder geworden en de oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Het fijne daaraan is dat de bekende trucs een meer opzwepend gevoel meekrijgen. Zoals het nummer ‘Viva La Vida’ dat ook had en live zorgde voor prachtige interactie met het publiek.
Kritiekpuntje is dat Coldplay wederom heeft lopen jatten. Werd eerst ‘Talk’ al gejat van Kraftwerk en bleek ook ‘Viva La Vida’ een stukje plagiaat, ditmaal is de eerste single ‘Every Teardrop Is A Waterfall’ een kopie van ‘Ritmo De La Noche’. En een stuk whoo-oo-hoo uit ‘Paradise’ lijkt verdacht vreemd genoeg veel op ‘Barbra Streisand van Duck Sauce.
Naast de geijkte nummers zijn er gelukkig ook een paar verrassingen te vinden op Mylo Xyloto. Zo is ‘Us Against The World’ een rustiger nummer met vooral een opvallend lage, gevoelige zang van Chris Martin. En ‘Major Minus’ is een hele lekkere, bijna Rolling Stones-achtige rockplaat. De samenwerking met Rihanna op ‘Princess Of China’ is dan juist weer veel electronischer dan gebruikelijk en daardoor wat minder geslaagd.
Er staan een paar kleine missers op Mylo Xyloto, maar het blijft een heel goed album. Het is inmiddels bekend wat Coldplay kan en doet, maar toch hebben de mannen vaak genoeg nieuwe elementen in nummers weten te verwerken, zoals bijna R&B-achtige beats. Trucjes in ietwat nieuwe jasjes, zeg maar. Het zal betekenen dat critici op de band blijven zeiken en de niet-fanatieke luisteraar Coldplay langzaamaan zat kan worden, maar toch ook in vervoering kan worden gebracht door een aantal songs. Voor de enorme schare fans valt er echter weer zat te genieten op een goed album.
Justice (F) - Audio, Video, DiscoNa het zeer succesvolle debuutalbum † hebben we ruim vier jaar moeten...
.jpg)
Bush - The Sea of Memories Het heeft even mogen duren, maar de Britse rockband Bush is terug. U kent...