.jpg)
2011-12-15
John Peel noemde de Amerikaanse songschrijver/performer Cass McCombs ooit ‘unobtrusively brilliant’. My God. Dan heb je het goed gedaan. Zijn inmiddels zesde studio-album Humor Risk (wát een titel trouwens) geeft daar ook alle reden toe. McCombs is in de internationale muziekpers al sinds zijn debuut Not The Way EP uit 2002 een graag geziene gast en een alom geprezen muzikant. Misschien komt dat door zijn warsheid jegens commercie en zijn jarenlang geleefde nomadenbestaan. Kent u de film Into the Wild? McCombs had zo de hoofdrol kunnen spelen. Sterker nog: het pseudoniem Alexander Supertramp had hem niet misstaan. De muziek van McCombs schommelt ergens tussen folkrock, singer-songwriter en akoestische punk. En het is de volledige eigengereidheid die hij in zijn muziek legt die zijn muziek ook meteen die bijzondere twist geven. ‘Please read lyrics’, staat er achterop de cd. Dat vindt McCombs dan ook belangrijk. De plaat opent met ‘Love Thine Enemy’, een gruizige folksong met een niet te onderschatten knipoog. ‘The Living Word’ en ‘The Same Thing’ duiken de diepte in en vanaf ‘To Every Man His Chimera’ begrijp je stukje bij beetje wat John Peel met zijn uitspraak bedoelde. Want in eerste instantie klinkt McCombs als de gemiddelde folkhippie uit Slab city, maar dat is ‘ie zeker niet. De liedjes blijven namelijk nog dagen dolen in je hoofd, en net als je denkt dat je ze kwijt bent, zie je wel weer een tafereel op straat of check je een film die je onwillekeurig doen denken aan de muziek van McCombs. Music for the masses, maar dan anders.
‘Cass McCombs was born in Concord, California. He has led a nomadic existence for most of his adult life, moving from one city to the next, living in cars, on couches and at campsites’, staat er op het net te lezen. Dat nomadenbestaan zit ook in zijn muziek verweven. Liedjes zoals die op Humor Risk zwerven door je hoofd en vinden uiteindelijk ergens een plek om te rusten. Waar precies, dat weet je nooit van tevoren, maar dat is juist de bedoeling.
Doorgaans houd ik niet zo van repetitieve ritmes, tenzij ik op een dancefeestje sta. Cass doet niet anders in zijn nummers en het werkt eigenlijk alleen maar verslavend. Luister dit en laat je betoveren. Het moet van de dokter.
.jpg)
Big Harp - White HatPlattelandsjongen ontmoet stadsmeisje, ze worden verliefd, krijgen een...
.jpg)
Against Me! - White Crosses Een cd als een stapje terug in de tijd, maar tegelijk een album met bijzonder...