Albumopener ‘Nadine’ start met elektrische gitaar, maar al gauw wordt het een lekker lopend bluesliedje met een mooi verhalende tekst. Aan het eind van het nummer ontspoort het geheel wat: de gitaarsolo is weinig subtiel. ‘Everybody Pays’ is een heel prettig liedje dat lekker voortkabbelt en het leukste liedje van de plaat. Het klinkt heel relaxed door het arrangement en door de zang. Er gebeurt weinig in het liedje, maar wel genoeg om het interessant te houden. Ook ‘Goodbye Crazy City’ is gewoon een ongecompliceerd folky liedje dat rustig en toegankelijk is.
‘Steady Hand Behind The Wheel’ is weer een liedje dat prima begint, maar op het einde een gitaarsolo bevat die irritatie opwekt. Het is slordig, luidruchtig en komt het nummer niet ten goede. ‘All Bets Are Off’ is van hetzelfde laken een pak: leuk liedje, maar volledig verpest door vervelend gitaarwerk. De rust van ‘Some Old World I Used To Know’ komt dan als geroepen. Gewoon zang en akoestische gitaar blijkt voldoende.
‘Here’s Hoping’ is weer een heel andere stijl dan voorgaande liedjes en doet denken aan de Southern soul van de The Sunset Travelers, maar is instrumentaal wel minder interessant. Opvolgers ‘Let Me Lend My Shoulder’ en titelnummer ‘White Hat’ zijn twee prettige folkliedjes die doen verlangen naar een plaat vol van deze pretentieloze liedjes. In ‘Out In The Field’ wordt er echter weer druk gesoleerd op gitaar en wederom wordt er een liedje verpest.
Afsluiter ‘Oh Nadine’ maakt het nog een beetje goed: Een liedje met (upright) piano en zang die sterk doet denken aan Tom Waits op zijn debuut album Closing Time.
White Hat is door het echtpaar Senseney in drie dagen opgenomen en er moet geconcludeerd worden dat ze daar best wel wat langer over hadden mogen doen. Het heeft een prettige ‘live sound’, maar de arrangementen zijn weinig verassend en hadden wel wat meer creativiteit kunnen gebruiken. Zanger Chris Senseney heeft een mooie donkere stem, maar het ‘kraakje’ dat er in zit lijkt gaandeweg het album toch wat geforceerd en gaat wat irriteren. Grootste ergernis is echter het gebrek aan talent om een mooie gitaarsolo te maken. In het genre mag natuurlijk een hoop, maar de solo’s op deze plaat zijn vervelend en doen de liedjes te kort.
The Urban Voodoo Machine - In Black 'n' Red ”Bourbon Soaked Gypsy Blues Bop `N`Stroll” zo noemen de muzikanten van de...
Cass McCombs - Humor Risk John Peel noemde de Amerikaanse songschrijver/performer Cass McCombs ooit...