.jpg)
2011-12-04
Disturbed, iedereen die een beetje thuis is in de wereld van de metal, kent ze wel. De typerende zang van David Draiman, gecombineerd met de bombastische metal-riffs van Dan Donegan. In een tijdsbestek van ruim 15 jaar hebben ze flink wat materiaal uitgebracht. En om al het materiaal dat niet officieel is uitgebracht ook een plaats te geven, is er nu het album The Lost Children. Een verzameling van B-sides, covers en nog nooit eerder uitgebrachte nummers. Het is een uitgebreide verzameling nummers van een band die al vijf albums lang een consistente vorm van heavy metal produceert. Verwacht daarom geen compleet nieuwe wendingen of invloeden. Daarentegen is het wel een mooi overzicht dat weergeeft hoe de band zich ontwikkeld heeft door de jaren. Alles komt op één album samen. Zo zijn er gitaarsolo’s te horen, zoals ze die vanaf het album Indestructible pas echt zijn gaan gebruiken. Ook onttrekken ze zo nu en dan de elektronica van gitarist Danny Donegan. Deze effecten zijn bijvoorbeeld te vinden aan het begin van ‘Hell’ of in de bridge van ‘God Of The Mind’. Ze worden heel subtiel gebruikt, waardoor ze niet overheersen, maar wel weer mooi samengaan met de zware gitaren.
Het is een feit dat Disturbed niet vies is van een cover op zijn tijd. Daarom ontbreken ze ook hier niet. Als eerste komt ‘Midlife Crisis’ van Faith No More voorbij en dit spelen ze precies zoals het origineel geschreven is. Een beetje jammer voor een band die in het verleden bewezen heeft een sterke handtekening te kunnen zetten onder andermans nummers.
Het album sluiten ze af met ‘Living After Midnight’ van Judas Priest. Deze wordt ingezet met de intro van ‘Painkiller’, maar via een ongemakkelijke omschakeling gaat dit over naar het eerdergenoemde nummer. Het past niet bij Disturbed. Het is te vrolijk en upbeat voor een band die het normaal gesproken heeft over onderdrukking, zelfmoord en pijn. De covers zijn dus ietwat vreemd gekozen.
Als de band je nooit echt geïnteresseerd heeft, dan is de kans vrij klein dat ze je met dit album zo ver krijgen. Een gegeven dat de band verder ook weinig zal interesseren, want die volgt zijn eigen weg toch wel. Dat is wat deze band ook zo sterk maakt. Consistentie, je weet wat je kunt verwachten, waardoor ze nooit teleurstellen. Anderzijds maakt het dit album zwak, want het bevat geen nummers die er echt tussenuit springen. Het is een typisch B-side album, zonder hoogstandjes. Maar bovenal is het een album voor de verzamelfans, want wat het wel heeft is die typische Disturbed sound en feel waar ze al jaren zo trouw aan zijn.
.jpg)
Krux - III - He Who Sleeps Amongst the StarsHet derde en laatste deel van de trilogie is er eindelijk. Krux breit met...
Black Spiders - Volume Binnen de rockwereld werd de release van Volume van het Britse vijftal...