2011-12-04
LD Beghtol is een Amerikaanse zanger, muzikant en schrijver die speelde in The Magnetic Fields, LD & the New Criticism en Moth Warnglers. Zijn huidige band heet Flare Acoustic Arts League, ook vaak afgekort tot Flare. Deze band richtte hij samen met Damian Costilla op, maar momenteel is Beghtol het enige vaste bandlid. Flare debuteerde in 1997 met het album Bottom. Hierna volgden twee EP's en evenveel albums, waarvan Cut uit 2009 de meest recente is. Nu brengt Flare een dubbele EP uit onder de naam Big Top/Encore EP2. In feite is Big Top/Encore, zoals we de dubbele EP voor het gemak maar even noemen, gewoon een album, want de tien songs zijn op één schijfje geperst. Ook de speciale edities die ervan gaan verschijnen bevatten slechts één cd dan wel plaat. Verder is er geen duidelijk onderscheid te maken tussen de eerste vijf songs, die officieel Big Top vormen, en de laatste vijf, samen Encore.
Beghtol krijgt op Big Top/Encore hulp van meer dan twintig gasten, waaronder celliste Julia Kent (Antony & The Johnsons), zangeres/gitariste Kendall Jane Meade (Sparklehorse) en zangeres Dana Kletter, die meezong op Hole's album Live Through This.
Big Top/Encore bevat twee covers. De eerste is 'Yes I Do (Merry-Go-Round)' van de eighties-band The Psychedelic Furs, vooral bekend van hun filmhit ' Pretty In Pink'. Deze song heeft van Flare een tamelijk overweldigende sound meegekregen. De tweede cover is een a capella versie van 'Bruises', origineel van The Real Tuesday Weld. Deze song is met ' Candyman Pariah' gecombineerd tot één nummer. In 'Bruises' doet Beghtol wel wat aan Stuart Murdoch denken en ook in sommige andere songs heeft Flare wel wat weg van diens band Belle & Sebastian. Zo doet 'Scenario' sterk aan die band denken en klinkt 'Hideous Ethnic Stereotype' als een rammelende versie ervan.
Het beste nummer op Big Top/Encore is het melancholische 'Morgantown'. Hierop zingt één van de gastzangeressen: “You spend money you don't have, on things you don't want. So people you don't like, think you're something you're not.” En: “Every pose has its thorn.”. Ze wordt hierbij ondersteund door vrij eenvoudige, maar doeltreffende muziek die bovendien door de song heen mooi wordt opgebouwd.
Ook 'The Kinetic Family' is een prima song. Dit nummer heeft een duidelijke jaren '80 feel en is muzikaal redelijk uitbundig. Desondanks heeft het een melancholische ondertoon. Ondanks deze paar uitstekende songs is Big Top/Encore geen hoogvlieger. Een aardig album (of was het nou toch een dubbel-EP?), maar meer ook niet.
Collieman - The Same BloodBelgische reggaezanger Asham ontmoette tijdens verschillende jamsessies de...
.jpg)
Tim Kasher - Bigamy: More Songs from the Monogamy Sessions Een jaartje na The Game Of Monogamy komt Tim Kasher alweer met een...