2011-11-23
Ondanks een uitermate goed ontvangen debuut is Crazy Arm een ondergeschoven kindje in de punkrockwereld. Onterecht en dat wil het gezelschap met hun tweede cd, genaamd Union City Breath dan ook zo snel mogelijk veranderen. Aan de kwaliteit van het album zal het niet liggen: het is een geweldige plaat. Probleem is dat Crazy Arm zich positioneert in een uithoekje van de punkrock en op een grijze scheidslijn tussen folk, country en roots-punk. Het ene moment wordt er als een bezetene doorgeragd door de inmiddels zes man sterke band, het volgende moment komt er meer melodie om de hoek kijken. En zelfs een aantal prachtige country/folknummers ontbreekt niet op Union City Breath. Daarmee stuiten we gelijk op het probleem van dit album: er gebeurt heel veel en het is uitermate lastig om een publiek te vinden dat dit allemaal waardeert.
Luister eerst bijvoorbeeld naar ‘Bandalito’, een razende punktrack, waar de whisky-stem van zanger Darren John volledig tot zijn recht komt en waar vooral in de bridge de gitaren op creatieve wijze los kunnen gaan.
Daartegenover staan nummers als ‘Carnel House Blues’ en ‘Southway Drive’, waar de akoestische gitaar het heft in handen neemt en de zang bezwerende vormen aanneemt. De laatste transformeert overigens langzaam in en degelijke rockplaat, dat terzijde.
Eerste single van Union City Breath is het vrij groots opgezette ‘Tribes’. Deze single zal voornamelijk gekozen zijn vanwege het thema dat dit album sowieso doorspekt. Er wordt namelijk geageerd tegen rechts-extremisme, maar in de zijlijn zeker ook tegen de graaicultuur en scheve inkomensverdelingen. Het nummer blinkt vooral uit in plotselinge uitbarstingen van de gehele band en tegelijk bijna predikende zang, versterkt door een sortiment van gospelkoor.
De band had zo een ander nummer als eerste single kunnen kiezen, want het ontbreekt nergens aan kwaliteit. De veelal met melancholie doorspekte nummers, zoals ‘Little Boats’ bijvoorbeeld, doen haartjes rijzen en hartjes sneller kloppen. Daarbij zijn zowel zangeres Victoria Butterfield als Patrick James Pearson (viool/keyboard) een absolute aanwinst voor de voormalige viermans-band. En de razendsnel tokkelende gitaar in nummers als ‘Song Of Choice’ en ‘Southway Drive’, waarbij ook in beiden een banjo te vinden is, klinkt ronduit geweldig.
Union City Breath is een album met een duidelijke mening. ’’Nazi scumbags will never take control’’ is een duidelijke zinsnede. Crazy Arm blijkt daarbij in staat om die boodschap op een muzikaal uitermate interessante en gevarieerde manier te ventileren. Dit is een lastig te plaatsen, maar o zo goed album.
Maybeshewill - I Was Here for a Moment...Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Maybeshewill heeft veel weg...
Collieman - The Same Blood Belgische reggaezanger Asham ontmoette tijdens verschillende jamsessies de...