Het voordeel aan een coverplaat als Variations is dat de artiesten in kwestie weinig beperkingen hebben. Bij een remix blijft men meestal hangen in het stramien van de computermuziek, terwijl hier de weg duidelijk openligt voor versies in allerlei analoge stijlen. Opener ‘I Love My Harbour’ wordt door Small Panthers in een poprockjasje gestoken, waarmee ze het over een geheel andere boeg gooien dan het duo in het origineel. Soms zorgt dit er wel voor dat de nummers van Hundreds verbeterd worden, maar het omgekeerde kan evengoed het geval zijn. Sheahan Drive (een zijproject van Architecture in Helsinki) brengt een uiterst saaie versie van het grappige, psychedelische ‘Wait For My Raccoon’, maar wanneer het album de cover van ‘Fighter’ nadert (gebracht door Rue Royale), vervaagt je omgeving en wordt alle auditieve aandacht automatisch richting de muziek gezogen. Op dat moment besef je dat dit idee van geniale aard is. De remixmanie wordt zo stilaan een parodie op zichzelf (als ze dit al niet lang was), dus een dergelijk initiatief opent enkel wegen die voordien nog maar zelden bewandeld waren (tenzij we tribute albums meerekenen, maar die zijn dan eerder een soort ‘best of’ van een bepaalde artiest door anderen, terwijl hier een volledig debuut gecoverd wordt).
Hoewel de eerste langspeler van Hundreds misschien geen wereldveroverend schijfje was, leveren ze met dit hebbedingetje een plaat af die er de broodnodige aanvulling op vormt. Door dit uiterst creatief en origineel concept, gaat er een andere wereld open, die veel wijder is dan die van de remixen en de mash-ups. Als de platenmaatschappij er nu nog in slaagt de twee te bundelen, krijgen we een leuk interactief staaltje muziek, waarbij het vergelijken van de twee versies een leuke bijkomende activiteit wordt.
The Who - QuadropheniaDe afgelopen jaren heeft het begrip `box set` een enorme vlucht genomen. Voor...
Geiser - Bipolar Het Nederlandse Geiser verrees eind 2009 uit de as van het ter ziele gegane...