Zijn vijfde album Back Number moet, naar eigen zeggen, het sterkste uit zijn oeuvre zijn. In plaats van solo nummers te schrijven is de gitarist voor het eerst met zijn mede-bandleden de studio ingedoken. Daarnaast is hij ook nog geholpen door Ron Sexsmith en Paul Rodgers.
Wat volgt zijn elf nummers keihard rockgeweld. Dat Bowskill een geniaal gitarist is, dat wordt daarmee meer dan gemakkelijk bewezen. Alleen de bijna een minuut durende solo op ‘Sinking Down’ doet je hiervan overtuigen. Helaas blijft het schrijven van liedjes een zwakte voor Jimmy Bowskill. Zijn onaangename stem is hierin de hoofdzakelijke boosdoener. In plaats van zuiver te zingen heeft zijn geluid een schreeuwerige boventoon. Waar bij sommige artiesten dat juist hun kracht is, roept het bij Bowskill hoofdpijn op. Daarnaast lijken alle nummers ook volgens exact hetzelfde principe opgebouwd. Jimmy Bowskill en zijn bandleden rammen zo hard als het kan op hun instrumenten. Dit resulteert in een keiharde muur van geluid waar de jongeman overheen gilt. Het zijn enkel de gitaarsolo’s waar de muziek even echt inspireert.
De Canadees Jimmy Bowskill bouwt gestaag verder aan zijn reeds indrukwekkende carrière. Maar gezien het feit dat Bowskill inmiddels vier jaar geleden al geboekt was als talent in de Bospop tent en nog steeds het niveau van de kleine Paradiso zaal niet ontgroeid is, toont wel aan dat het maar niet wil lukken om zijn muziek naar een hoger niveau te trekken. Dat bewijst ook Back Number wederom. Naast het sterke gitaarspel is de plaat absoluut niet boeiend om naar te luisteren. Met zijn 21 jaar kan de sterspeler echter nog alle kanten op met zijn carrière. Als sidekick naar een andere band overstappen zou dan ook geen slecht idee zijn.
Carrie Rodriguez - We Still Love Our CountryEmmylou Harris en Gram Parsons zijn de top als het gaat om duetten. Hun...
Chuck Prophet - Temple Beautiful In de jaren ’80 was Chuck Prophet gitarist bij de uit Tucson, Arizona...