Aesthetics werd in de Noorse pers goed ontvangen, maar zorgde ook voor het uiteenvallen van de band. Kapelrud formeerde voor dit tweede album een gedeeltelijk nieuwe band, met als belangrijkste aanwinst de Oost-Duitse zangeres Rebekka Marstein. Zij bepaalt met haar wat mysterieuze stem een groot deel van de sound op Reveries. Samen met Kapelrud klinkt ze vrij donker. Als ze alleen zingt, doet ze soms denken aan Isobel Campbel, bekend van Belle & Sebastian en natuurlijk van haar albums met Mark Lanegan.
De muziek op Reveries is veelal traag en gedragen, maar wel met een behoorlijk volle productie. Het geluid zit ergens tussen shoegaze en dreampop. Referenties zijn bijvoorbeeld My Bloody Valentine en The Cocteau Twins.
Albumopener ‘Falling Down The Stairs’ bevat veel gitaarwerk en is zeker tegen het eind vrij stevig, maar tegelijkertijd ligt het tempo laag en klinkt de samenzang van Kapelrud en Marstein klinkt nogal loom. ‘Jezebel Jive’ echter is wat lichter van toon en klinkt zeer bedwelmend. ‘Slumber Street’ is aan de ene kant dromerig, zoals de titel al doet vermoeden, maar aan de andere kant toch wat ongemakkelijk.
In ‘Meow!’ zorgt een drumcomputer voor een nogal tegendraads ritme, maar verder heeft deze song opnieuw een zeer bedwelmende sound. De gitaren klinken alsof ze uit de soundtrack van Ennio Morricone zijn weggelopen. Ook het verstilde ‘You Bring The Sadness’ doet denken aan deze Italiaanse componist, maar dan met zang van Isobel Campbel.
Reveries is een mooie plaat, maar zo nu en dan is er net even te weinig spanning. Het lage tempo gaat dan een beetje irriteren en op die momenten zou je de bandleden even een schop onder hun kont willen geven. Vooral de songs aan het begin van de plaat bevatten echter genoeg spanning om te blijven boeien.
120 Days - 120 Days IIGelukkig komen er naast onheilspellende nieuwsfeiten zoals de vreselijke...
First Aid Kit - The Lion's Roar Is 2012 het jaar van de doorbraak van First Aid Kit ? Het lijkt er wel op....