.jpg.jpg)
2012-02-14
Grizzly Bear, Bright Eyes, Fleet Foxes, het is zomaar een rijtje bands waartussen de Luikse indie folkgroep Dan San zich bevindt. Na de EP Pillow verscheen onlangs het album Domino. Op het album gaat Dan San, wat ooit ontstond uit het samenkomen van twee zielverwanten en uitgroeide tot een collectief, op delicate wijze aan de gang met stemmige songs. De songs zijn doorspekt met meerstemmige zang en een warm geluid van gitaar, drums, piano, koperblazers en strijkers. Het levert de band een breekbaar album op wat dromerig en melancholisch is. Het ene moment wordt er instrumentaal enorm uitgepakt(‘The Wind’), terwijl er op andere momenten juist wat compactere songs (‘Heavy Mist’, ‘Sleeper’) te horen zijn. Alle songs hebben hoe dan ook een paar dingen met elkaar gemeen; de songs zijn langgerekt en bevatten een zeer sterke opbouw.
Net als genregenoten van Dan San heeft de band last van een bekend probleem binnen het genre, namelijk de doelloosheid die er soms in de liedjes kan sluipen. Hierdoor zijn songs als ‘So Many Yards’ en ‘Under A Sea Of Lies’ misschien wel mooi, maar weten ze maar moeilijk de aandacht vast te houden. De luisteraar moet dan ook over een flinke spanningsboog beschikken. ‘Reality’ heeft dit probleem ook, maar door zijn duistere ondertoon valt hij juist op. Opvallend is ook de heerlijke folkpop van ‘Question Marks’, wat zich moeiteloos weet te onderscheiden van de rest. Juist doordat het veel meer een ‘liedje’ is dan de eerdergenoemde voorbeelden.
Het sterke van Domino is de spanning die precies op tijd opduikt. Na het opgewekte ‘Question Marks’ volgt hoogtepunt ‘The Wind’. Natuurlijk is er die schitterende langgerekte samenzang, waarbij de stemmen erg goed naar elkaar toe kleuren, maar muzikaal gezien is er veel meer afwisseling te ontdekken. De strijkerssectie en de piano domineren de track doordat ze veelvuldig wisselen van tempo en stemming. Begint de song spannend, dan kan het zomaar ineens vredelievend klinken, om vervolgens over te gaan in een onheilspellend thema. Dit geldt deels ook voor ‘The End Of The Day Part II’. Een aardig stukje folk, wordt onderbroken door een rauwe break die zelfs elektrische gitaren bevat. De song sluit wederom onheilspellend af. ‘Tomorrow’ is misschien wel het meest geslaagd. Hier weet Dan San het beste van de beide werelden, toegankelijke pop en langgerekte fantasievolle arrangementen, te combineren.
Dan San is niet zomaar een bandje binnen het genre. De Walen tonen aan dat ze over meer dan voldoende kwaliteit beschikken, als het gaat om het schrijven van stemmige songs. Hier en daar blijft de band nog wel eens doelloos en dat is het grote manco van het album. Desondanks smaakt Domino naar meer.
.jpg)
Lindi Ortega - Little Red BootsLast Gang Records is een label waarop albums verschenen van onder andere...
.jpg.jpg)
120 Days - 120 Days II Gelukkig komen er naast onheilspellende nieuwsfeiten zoals de vreselijke...