De enige oplossing: opschrijven dat het album uitblinkt in middelmatigheid, het gevoel van dertien-in-een-dozijn en vooral ook een vermoedelijk bewust gekozen spreiding van invloeden en genres. Dat laatste veroorzaakt de middelmatigheid, maar dient wel het doel om een breed publiek aan te spreken.
Nadeel van True Loves, het tweede album van de New Yorkse band, is dat er een tiental nummers op staat en dat er daar maar een paar van bekoren. En dat de nummers die bekoren zullen verschillen per persoon. Door verschillende genres en tijdvlakken bij de hoorns te vatten en die vooral ook te combineren, weet de band continu een andere sound neer te zetten, zonder dat daar veel gevoel bij komt kijken. Het gevolg is dat sommige nummers voor de een best lekker klinken, terwijl een ander direct afhaakt. Die ander zal ongetwijfeld een ander liedje op de schijf leuk vinden, waar juist de eerste weer zijn schouders voor ophaalt.
Samengevat: er zit geen gevoel in het album en daardoor vallen sommige niemendalletjes op door een catchy refreintje of riffje. Daar leent de indie-pop/synth rock zich prima voor. Nummers als het bijna kerkelijke ‘Realize It’s Not The Sun’, het eclectische 80’s nummer ‘Bring Us Closer Together’ en het eind-90’s dancenummer ‘Sails’ geven de band de ruimte om te tijdreizen in de muziek en dus een groot publiek aan te spreken. En dat doen ze bij lange na niet slecht: de compositie van de nummers is prima, maar wel gewoontjes. De samenhang ontbreekt echter en daarmee het gevoel van een goed album. Misschien slaat er een single aan, omdat er een grote groep mensen zich achter één liedje van True Loves schaart. Maar elke vorm van eeuwigheidswaarde is daarmee direct ontnomen van het album.
Mensenkinderen - Het Land dat Ooit Vol Eerbied ZongHet is nogal een wissel die Bas van Nienes trekt. De afgelopen jaren vormde...
Souldada - Over de Grins Friese fado. Ja, het staat er echt in de bijgeleverde biografie van Souldada...