.jpg)
2012-02-08
De muziekwereld functioneert soms eigenaardig. In het beste geval wordt een artiest of band groot door een combinatie van talent en gehaaide marketing, maar soms is het spijtig genoeg enkel het laatste dat voor een doorbraak zorgt. Bij Heat van Ansatz Der Maschine geldt vermoedelijk juist het andere en juist daarom een must-have, want dit album lijkt meer muziek te bevatten dan een etmaal lang muziek op een random commerciële radiozender.Mathijs Bertel is de grote bezieler achter deze band, die begon als een solo elektronicaproject van hem, maar gaandeweg uitgroeide tot een heus collectief, bestaande uit maar liefst acht muzikanten. Alsof dat nog niet voldoende is, deed de Kortrijkzaan voor zijn laatste langspeler bovendien beroep op achttien verschillende muzikanten. Dit levert een enorm rijk geluid op, dat nergens te geforceerd of incoherent klinkt. Bertel, die reeds altviool speelt van kinds af aan, begon zijn project als zuivere elektronica en begon met postrock te flirten naarmate de bezetting in aantal groeide. Op deze derde, waar de blazers en de strijkers ook weer sterk aanwezig zijn, krijgen de vocalen echter een prominentere plaats, waardoor de hele sfeer aan verandering onderhevig is. Wat op een enger resultaat had kunnen uitdraaien, blijkt door het rijke instrumentarium en de veelheid aan muziekstijlen eerder een ander gezichtspunt van dit collectief te tonen. Het klinkt makkelijker verteerbaar dan de soms complexe soundscapes van weleer, maar het wordt nergens saai.
‘The Last Fire’ rijgt het lieflijke vrouwelijke stemgeluid van vaste zangeres Renée Sys aan beredeneerde elektronica. In het door Keltische folk beïnvloede ‘Le Vent Polaire’ drijft Bertel het opzoeken van de breedte nog verder, door tekstueel voor het Frans te kiezen. Van de negen nummers blijven er slechts twee zonder vocalen over. Enerzijds een aan de door zelfdoding overleden zanger van Sparklehorse opgedragen titelloos requiem, en daarnaast de pure glitch van ‘The Fatal Heat Slump’ om duimen en vingers van af te likken, waar Bertel duidelijk teruggrijpt naar de dagen van Hide For The Beast (2004). In afsluiter ‘A Never Ending Blues’ krijgen we een lang uitgesponnen en meer dan luisterwaardig stukje muziek om de reis door dit dromerige winterlandschap mee af te sluiten.
Bertel verklaarde onlangs in een interview dat hij op muzikaal gebied niet veel ambities meer koestert, maar dat hij graag nog eens op Pukkelpop zou spelen. Voor ondergetekende mag Ansatz Der Maschine gerust sieren op de affiche van Werchter of Pinkpop, want ze zijn dit meer dan waard.
.jpg)
Canyons - Keep Your DreamsLeo Thomson en Ryan Grieve uit het Australische Perth vormen samen Canyons ....
.jpg)
Sven Väth - In the Mix - The Sound of the Twelfth Season Sven Väth is de vader van de techno voor onze oosterburen. Ook buiten...