.jpg)
2012-01-15
De Engelse band The Maccabees debuteerde in 2007 met het album Colour It In, twee jaar later gevolgd door Wall Of Arms. Het van dit album afkomstige ‘Love You Better’ levert de band een klein hitje en een bescheiden doorbraak op. Na bijna drie jaar heeft de band nu het derde album uitgebracht en hier werd met name in Engeland reikhalzend naar uitgekeken. Op Given To The Wild gooien The Maccabees het over een andere boeg dan op de voorgaande twee albums. Maakte de band voorheen puntige indierockliedjes, het nieuwe album staat vol bombastische, soms filmische en ook tamelijk pretentieuze muziek. De songs zijn weelderig gearrangeerd met veel koperblazers. Bovendien is het tempo een flink stuk lager dan op de eerste twee platen. Af en toe doet het Engelse vijftal rond zanger Orlando Weeks wel wat aan Coldplay denken, maar dan wel in een stuk frissere uitvoering.
Daarnaast bevat Given To The Wild nogal wat songs die een duidelijk jaren ’80 geluid ademen. Er komen invloeden voorbij van het latere werk van Talk Talk en ook van het vroege werk van Simple Minds. Deze laatste band hoor je vooral terug in de combinatie van snelle drums en hoekige gitaarlijntjes van een track als ‘Unknown’.
Na het filmische intro ‘Given To The Wild’, maakt ‘Child’ meteen duidelijk wat we van de vernieuwde Maccabees mogen verwachten. Een trage song, die het vooral van de sterke baslijn en de warme blazers moet hebben, totdat er tegen het eind toch nog een wat hardere, snellere passage volgt. ‘Child’ is een nummer waarin je kunt wegzakken als in een warm bad.
Een ander hoogtepunt op Given To The Wild is ‘Ayla’. Een leuk pianoloopje eist in deze song de hoofdrol op, maar er is ook plaats voor wat elektronica en de nodige blazers. Wat ‘Ayla’ echter vooral zo goed maakt, is het feit dat het nummer meteen in je hoofd gaat zitten. Iets wat voor de meeste andere songs op Given To The Wild niet opgaat. Zo bevat een song als ‘Glimmer’ prachtig gitaarwerk en mooie hoge zang van Weeks, maar het nummer blijft absoluut niet hangen.
Een song die zeker wel blijft hangen is de single ‘Pelican’, een song die herinnert aan het vorige album van The Maccabees en duidelijk één van de betere is op Given To The Wild.
The Maccabees durven op hun derde plaat duidelijk een andere richting in te slaan en alleen al daarom verdienen ze alle lof. Dat deze koerswijziging ook nog eens behoorlijk goed uitpakt, is natuurlijk helemaal mooi. Given To The Wild is een mooie plaat, die overigens wel een paar luisterbeurten nodig heeft. Er is echter één belangrijk minpunt en dat is dat Given To The Wild iets te weinig echte uitschieters bevat. Als de band één of twee echt goede songs extra had geschreven, was dit echt een topalbum geweest. Nu houden we het bij een dikke voldoende.
.jpg)
Caliban - I Am NemesisSamen met landgenoten Heaven Shall Burn behoort het Duitse Caliban tot de...
.jpg)
Christian Mistress - Possession Volgens welingelichte kringen wordt Christian Mistress de metalhype van...