Lacuna Coil - Dark Adrenaline Recensie op Podiuminfo

2012-01-25 Hoewel metal met vrouwenzang nog steeds immens populair is, lijkt de grootste hype van een genre, dat vaak voor gothic wordt versleten, wel over. Gelukkig blijven de grote namen nog steeds met puike albums op de proppen komen. Zo werden we onlangs verblijd met prima platen van Nightwish, Evanescence en wat langer geleden Within Temptation en staat ook de nieuwe Epica in de startblokken. Hoewel Lacuna Coil bij de meeste mensen misschien iets minder bekend in de oren klinkt mag het zeker bij dit illustere rijtje genoemd worden. De Italiaanse band is bij ons, maar meer nog in de Verenigde Staten, behoorlijk populair en weet steevast enkele honderdduizenden exemplaren per plaat te verkopen. Dat de inmiddels vaste producer Don Gilmore, bekend van onder andere Linkin Park, Avril Lavigne en Bullet For My Valentine daar een belangrijk aandeel in heeft staat als een paal boven water.

Ook op Dark Adrenaline tapt de band uit het vat dat met het doorbraakalbum Karmacode werd aangeboord. Dus ook nu staat de plaat vol met puntige, toegankelijke metal met een nu-metal tic. Waar op voorganger Shallow Life wat meer de elektronica de boventoon voerde is het nu weer twaalf songs lang van dik hout zaagt men planken. En eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het tot een mooi resultaat heeft geleid. Hoewel de verassing er al lang vanaf is, blijft het fijn om te luisteren naar de fraaie melodieën die door de mooie dubbelzang van beauty Cristina Scabbia en beast Andrea Ferro naar een hoger plan worden getild.

Opener ‘Trip The Darkness’ staat niet voor niets als eerste nummer op de plaat. Veel hitgevoeliger kun je ze niet hebben. Een donderende riff met een door Ferro spannend gezongen couplet, waarna Scabbia in het refrein lekker de hoogte in gaat. Dit nummer is na één keer luisteren niet meer uit je hersens weg te branden. Dat de bandleden in zwaar weer verkeerden door overlijden van dierbaren en op de klippen lopende relaties blijkt uit de teksten, waarbij het gevoelige ‘End Of Time’ als hoogtepunt geldt. Ondanks de sombere teksten geven de wat snellere nummers als ‘Kill The Light’ en ‘The Army Inside’ de luisteraar een goed gevoel. Daar tegenover staan logge, maar wat meer epische stampers als ‘Intoxicated’ en het prachtige ‘I Don’t Believe In Tomorrow’. Enige minpuntje is een, op zich niet onaardig uitgevoerde, cover van het doodgedraaide ‘Losing My Religion’ van REM. Het nummer past niet zo mooi bij de songs zoals de Depeche mode cover ‘Enjoy The Silence’ dat op Karmacode wel deed.

Het neerzetten van een overdonderend geluid kun je wel aan Gilmore overlaten, maar hij heeft met Lacuna Coil dan ook een band die het past als een maatkostuum. Hoewel de meeste songs toegankelijk en hitgevoelig klinken zal het voor de meeste radiozenders nog steeds een graadje te hard zijn wat de band laat horen. Maar dat de Italianen het nog steeds hebben blijkt ook nu weer en dus gaat ook Dark Adrenaline terecht voor goede verkoopcijfers zorgen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Lacuna Coil Label:Century Media