.jpg)
2012-03-03
Twee uit Zweden afkomstige heren die zich David Grimoire en Adrian de Crow noemen zijn de bedenkers van een gothic metal project dat onder de naam Opera Diabolicus op de wereld is gezet. Deze naam past prima bij het duistere debuutalbum waarvan de titel 1614 is. Waar het werkstuk precies over gaat is niet geheel duidelijk, maar de late middeleeuwen lijken model te hebben gestaan voor dit muziekstuk. Niet erg origineel natuurlijk, maar je moet ergens over zingen.Behalve de twee heren die respectievelijk gitaar en bas spelen wordt er op de plaat meegewerkt door de zangers Snowy Shaw ( King Diamond, Mercyful Fate, Therion), Mats Leven (Therion, Yngwie Malmsteen) en Nick Isfeldt (Dream Evil). Voor het vrouwelijke zangwerk is de onbekende Camilla Alisander-Ason verantwoordelijk. Een handjevol gastmuzikanten zorgt voor de rest. De productie is in handen van King Diamond gitarist Andy LaRocque.
Wanneer je bovenstaande namen in ogenschouw neemt weet je al direct in welke richting het geluid van 1614 gaat. Er wordt een bombastisch werkstuk voorgetoverd dat raakvlakken heeft met, hoe kan het ook anders, King Diamond en Mercyful Fate, maar ook Dimmu Borgir is een naam die te binnen schiet bij het beluisteren van deze metal opera. Er zijn natuurlijk al vele metal opera’s gemaakt en het is altijd lastig om er een coherent werkstuk van te maken, wat vaak het gevolg is door de aanwezigheid van vele zangers en muzikanten die allemaal een prominente rol moeten krijgen.
In een klein uur komen, behalve twee korte stukjes, zes lange en goed geproduceerde nummers langs die je in eerste instantie behoorlijk overweldigen. Bij nadere beluistering blijkt de muziek toch niet zo goed als de som der delen. Natuurlijk wordt er geroutineerd en ijzersterk gemusiceerd, maar wanneer je om het even welke plaat van King diamond, Mercyful Fate, of Therion beluisterd laten deze zonder uitzondering een sterkere indruk achter. De nummers, die al een miniopera op zich vormen, klinken te bedacht om volledig te kunnen boeien. Ondanks dat er genoeg sterke staaltjes muziek worden opgevoerd, beklijft het toch allemaal niet genoeg, waardoor de aandacht telkens weer verslapt. Beste nummer is het lange ‘The Gates’ dat ingehouden opent en door de theatrale zang nog het meest als een kruising tussen King Diamond en Dimmu Borgir klinkt. Afsluiter ‘Stone By Stone’ valt op doordat het wat minder bombastisch is en wat meer traditionele heavy metal invloeden herbergt. Ook het duistere tegen ‘Blood Countess Bathory’, dat tegen de blackmetal aanschurkt, zorgt regelmatig voor kippenvelmomenten, wat vooral komt door de fraaie zang van mevrouw Alisander-Ason.
Alle verfraaiingen ten spijt heb je na afloop het gevoel naar één heel lang nummer geluisterd te hebben waarvan maar weinig blijft hangen. De heren Grimoire en de Crow kennen de trucjes, maar dienen met sterkere composities te komen als ze echt indruk willen maken. Over de muzikanten en vocalisten niets dan goeds, want die zijn van topniveau, maar het gevoel van een half geslaagd album blijft hangen. De vorm is er, nu de inhoud nog!
.jpg.jpg)
Vengeance - Crystal EyeEr zijn weinig Nederlandse hardrock bands die zo tot de verbeelding spreken...
.jpg.jpg)
Gonjasufi - MU.ZZ.LE De optredens die Gonjasufi tot nu toe in Nederland gaf, waren stuk voor...