Vengeance - Crystal Eye Recensie op Podiuminfo

2012-02-19 Er zijn weinig Nederlandse hardrock bands die zo tot de verbeelding spreken als Vengeance. Het is al een prestatie op zich dat de band die zoveel tegenslag op haar pad vond nog steeds bestaat, maar dat ze daarnaast ook nog goede muziek weten te maken verdient een eervolle vermelding. De geschiedenis van de in 1983 opgerichte band laat een heel scala van bezettingswisselingen zien, maar meest constante factor blijkt zanger Leon Goewie te zijn. Verder zijn er mannen als Arjen Lucassen, Barend Courbois, Ernst Van Ee en nog een aantal grote namen in diverse line-up’s te vinden. In de jaren tachtig waren het vooral de albums Take It Or Leave It en Arabia die de grootste indruk maakten. Daarna raakte de band wat in de vergetelheid, alhoewel ze nooit volledig stopten.

Toen in Januari vorig jaar gitarist Jan Somers overleed leek het gedaan met de band, maar amper een jaar later mogen we Crystal Eye begroeten. Dat de term Nederlands amper nog van toepassing is op de band nemen we maar voor lief. Zo vinden we in de band behalve Goewie de gitarist Keri Kelli (Slash, Alice Cooper), bassist Chris Glen (Ian Gillan, Michael Schenker Group) en drummer Chris Slade (AC/DC, Asia). Tezamen vormen de heren ook nog een AC/DC coverband. Verder zijn er gastrollen voor producer Michael Voss (die ook de meeste nummer meeschreef) en de zoon van Jan Somers; Delain gitarist Timo Somers.

Dat ondanks alle tegenslagen en bezettingswisselingen ook op de nieuwe plaat het geluid weinig is veranderd ten opzichte van de beginjaren is een prestatie op zich, maar heeft ook te maken met de grote namen die je om een muzikale boodschap kunt sturen. Ook ditmaal horen we ambachtelijke hardrock die sterk is beïnvloed door Deep Purple, AC/DC, Whitesnake en Dio. Dat daarbij op een cliché meer of minder niet gekeken wordt, hoort er nu eenmaal bij en het zet ons weer helemaal terug in de beginjaren.

De stem van Goewie lijkt nog weinig aan slijtage onderhevig en zijn ruige strot brengt stuwende songs als ‘Desperate Women’, dat erg veel Whitesnake invloeden herbergt, en ‘Shock Me Now’ naar een hoger plan. De muzikale kwaliteiten van zijn ervaren bandmaats zorgt dat de songs altijd van hoog niveau zijn en behalve de prachtige solo’s van Timo Somers valt het strakke spel van de ritmetandem Glen/Slade regelmatig op. Zeker in het vlotte ‘Whole Lot Of Metal’ is dat goed hoorbaar. Natuurlijk horen er ook een paar powerballads op de plaat en dat zijn de prachtige nummers ‘Promise Me’ en ‘Missing’ geworden. Het absolute hoogtepunt is het door Arjen Lucassen gecomponeerde ‘Crystal Eye’ dat sterk aan Ayreon doet denken. De heerlijke uithalen van Goewie gaan hier door merg en been en wat te denken van de virtuoze solo van Timo Somers. Het album sluit af met ‘Jan’s End Piece’ die de laatste opgenomen solo van Jan Somers bevat en een passend slot akkoord van de plaat is.

Vengeance is terug en is inmiddels een internationaal gezelschap geworden, maar het geluid van de band is overeind gebleven. De band klinkt weer net zo vitaal als in de jaren tachtig en heeft één van haar best platen ooit afgeleverd. De krachtige songs geven de band bestaansrecht en doen verlangen naar meer.

Recensent:Jan Didden Artiest:Vengeance Label:SPV