Freedom Call - Land of the Crimson Dawn Recensie op Podiuminfo

Cover Freedom Call - Land of the Crimson Dawn

2012-02-19 Sommige bands geven je het gevoel weer met beide benen in de jaren tachtig te staan. Alsof er vijfentwintig jaar lang geen enkele ontwikkeling binnen de metal heeft plaatsgevonden. Zo gaan we terug naar de jaren dat een band als Helloween met hun powermetal (soms ook happy metal genoemd) haar hoogtijdagen vierde. Er volgde na de successen van deze Duitse band een explosie van bands die alle soorten van afgeleide vormen van powermetal speelde, maar met het Duitse happy metal kwartet Freedom Call zijn we weer helemaal terug in de beginjaren van het genre.

Freedom Call is opgericht in 1998 en heeft met Land Of The Crimson Dawn alweer haar zevende studio album afgeleverd. Ook deze plaat laat niet veel nieuws horen in vergelijking met vorige werkjes en staat ook nu weer vol met “o, wat zijn we heden blij” melodietjes die na verloop van tijd vreselijk gaan irriteren. Waar bij het grote voorbeeld de nummers, zeker in de beginjaren, behoorlijk onderhoudend waren, daar is het bij Freedom Call allemaal maar een slap aftreksel. Zeker, de vijf heren kunnen een potje spelen, laat daarover geen twijfel bestaan, maar een uur lang naar happy metal in deze vorm luisteren, daar wordt uw recensent niet vrolijk van. De kitsch op het album ligt er zo dik bovenop dat het glazuur spontaan van de tanden springt.

Zoals gebruikelijk bij dit soort muziek zijn de meeste nummers snel en staat de muziek bol van de flitsende gitaarsolo’s, toegankelijke keyboardlijntjes en meezingbare refreinen. Voor een feest is dit soort muziek perfect, maar wanneer je beter naar de songs luistert blijft er weinig hangen en zijn de meeste van de veertien songs onderling inwisselbaar. De snelheid in ‘Age Of Phoenix’, de clichés in ‘Rockstar’ of de blijde uithaaltjes in ’66 Warriors’, alles doet denken aan Helloween en Gamma Ray, maar het blijft nergens hangen. Het dieptepunt ligt bij ‘Back Into The Light’ dat ongelooflijk stupide overkomt door het ‘Final Countdown’ keyboard melodietje. ‘Hero In video’ blijkt dat nog te kunnen overtreffen in stompzinnigheid en kinderlijkheid. Het nummer klinkt alsof Billy Idol is gerekruteerd als zanger van Def Leppard en ze vervolgens na een avond flink doorzakken dit hebben opgenomen. Gelukkig redden de wat tragere nummers als ‘Sun In The Dark’ en ‘Killer Gear’ het album nog enigszins, anders had het totale droefenis geweest wat de heren ons laten horen. Als vervolgens het ongelooflijke cliché dreuteltje ‘Power & Glory’ ons warm moet maken voor een zogenaamde ‘Heavy Metal Party’ is ondergetekende helemaal klaar met deze K3 van de metal.

Uiteraard zal ook deze schijf van Freedom Call in Duitsland, Scandinavië en Japan hoge ogen gooien. Over de instrumentbeheersing van de heren niets dan goeds, maar de oersimpele melodietjes en het overheersende blije gevoel zorgen niet bepaald voor een goed gevoel. Het blijkt uiteindelijk een hele opgave om het album in één sessie uit te zitten. Snel vergeten dit wangedrocht.

Recensent:Jan Didden Artiest:Freedom Call Label:SPV