.jpg)
2012-03-27
Ninja Tune is een van de toonaangevende labels in de wereld van de elektronische muziek. De triphop van het label heeft altijd op mijn bijzondere interesse kunnen rekenen. Niet vreemd gezien namen als Amon Tobin, DJ Food en The Herbalizer. Maar ook binnen de Grime speelt Ninja Tune een voortrekkersrol met het dochterlabel Big Dada en de daarop getekende rapper Wiley. En toch kun je ook van labels waarin je geïnteresseerd bent best nog eens iets missen. Zo is in 2010 de plaat Black Sands van Bonobo volledig aan mijn aandacht ontsnapt. Gelukkig is er in 2012 een nieuwe kans omdat er een remix versie van het album verschijnt, kortweg getiteld: Black Sands Remixed.Met remixen heb ik eerlijk gezegd vaak moeite. De remixer balanceert in een wankel evenwicht tussen zijn eigen inbreng en de identiteit van het originele nummer. Slechts zelden kan een remix mij dan ook meer boeien dan het origineel. In het geval van Black Sands kende ik het origineel echter niet en hierdoor kon ik onbevangen luisteren.
Bij de eerste onbevangen luisterbeurt viel me op dat ‘Eyesdown’ maarliefst in vier verschillende versies op het remix album staat. De titelsong kwam er in mijn ogen wat bekaaid vanaf. Een traag nummer dat niet op gang komt en bestaat uit enkele tergend lang aangehouden tonen.
Dat brengt me bij het volgende nadeel wat aan een remix album kleeft. De eenheid die op het originele album bewaakt en verzorgd wordt door de artiest kan door de diverse inbreng van de verschillende remixers verloren gaan. En ook in dit geval is daar sprake van. Er zijn enkele nummers die uit de toon vallen, de eerder genoemde titelsong is er daar een van, de dubstep versie van ‘Eyesdown (ARP101 Remix)’, de aritmetische Mark Pritchard remix van ‘Stay The Same’ en tot slot de hysterisch drukke Machine Drum remix van ‘Eyesdown’.
Toch maakten de nieuwe versies me erg benieuwd naar het origineel. En inderdaad, daar waar de remix cd blijft steken op het niveau wel aardig, is het origineel echt de moeite waard. Lekkere lome beats die een laidback sfeertje oproepen. Wat wel opvalt, is dat de nummers ‘Kong’, ‘El Toro’ en ‘1009’ niet geremixed zijn. Het waarom hiervan ontgaat me volledig, net als de reden waarom ‘Eyesdown’ vier keer en ‘All In Forms’ twee keer op de cd moet. Het totaal verkrachtte titelnummer blijkt in de originele versie als afsluiting van de cd een bijna melancholische wals te zijn die niet zou misstaan op de soundtrack van de film Amélie, of op een cd van Rowwen Hèze. Gelukkig zijn er ook nog lichtpuntjes op de remixed versie, een tweetal volledig nieuwe Bonobo nummers: ‘Ghost Ship’ en ‘Brace Brace’. Verder is er geen reden om deze cd aan te schaffen wanneer je het origineel nog niet in bezit hebt. Het zijn stuk voor stuk wel aardige nummers, maar helaas ook niet meer dan dat.
.jpg)
Quinteto Tango Extremo - Toujours Bizarre Tango Extremo is naar mijn weten het enige Nederlandse tango-orkest dat...
.jpg)
Speech Debelle - Freedom of Speech In 2009 krijgt Corynne Elliot, beter bekend als Speech Debelle , de...