.jpg)
2012-03-28
Niet gehinderd door enige kennis stond ondergetekende een paar jaar geleden in de Marquee op Rock Werchter, wachtend op een act die na The Hickey Underworld van start zou gaan. De band had netjes zijn spullen opgezet en een strandkoffer lag er als een detail naast. Een warmbloedig bandje was het vermoeden. Dat beeld werd alleen maar versterkt toen het viertal in Hawaï-hemden op kwam. Totdat de Antwerpenaren begonnen te spelen. Een overweldigende bak herrie blies het publiek omver…. Tenminste herrie, hele vuige, harde, maar bovenal uitstekend gespeelde garagerock. Heerlijk!Het titelloze debuutalbum, dat na het winnen van de Humo Rock Rally 2008 werd uitgebracht, valt te beschrijven als ongenuanceerd, rauw en energiek. Zanger Younes Faltakh die zich al schreeuwend een weg baant, gitaren die van hot naar her vliegen en nerveuze drums sierden het debuut. I`m Under The House, I`m Dying is van zo`n soort laken een pak, maar dan wel dynamischer, meer genuanceerd en bovendien zeer strak geproduceerd door Das Pop.
The Hickey Underworld schuwt het experiment niet. Opener ‘Untitled’ heeft een popkarakter maar is door de schreeuw en de rauwe gitaren in het refrein nog maar weinig poppy, en horen we daar nu echt een wals? Begint het ijzersterke, bijna psychedelische ‘Cold Embrace’ nu echt met een melodie als van een draaiorgel? Een opvallend experiment is de adempauze ‘Martian`s Cave’, dat door de synths en de galmende effecten buitenaards klinkt. Maar ook het blues ademende ‘Pure hearts In Mud’ blijkt met zijn ingehouden mysterieuze toon een geslaagd experiment.
Terwijl de minder toegankelijke songs als het geweldige ‘Overfiend’,’The Frog’ en ‘Thierry’ stevig staan en weten te overtuigen, komen ook de toegankelijkere songs goed uit de verf. Neem ‘Whistling’ dat overladen is van dikke riffs en een pakkend refrein, maar ook ‘Space Barrio’ en de titeltrack mogen hier toe gerekend worden.
I`m Under The House, I`m Dying is een ijzersterke opvolger op het titelloze debuutalbum. Met meer variatie, maar nog steeds met de bekende agressieve rauwe energie. Door de mix met pop is de band nauwelijks in een hokje te plaatsen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vervreemdende bonustrack en de afwijkende release beschrijving die is bijgevoegd. The Hickey Underworld weet met zijn tweede plaat precies waar het de luisteraar moet raken. Vol in het gezicht, maar dan wel met de vuist. Een voltreffer!
.jpg)
Electric Callboy - Bury Me In VegasWil je je als band nog onderscheiden dan moet je of met weergaloze songs...
.jpg)
Good Meat - Good Meat “Ladies en gentlemen, boys and girls.” Of we iets dichterbij willen komen,...