Electric Callboy - Bury Me In Vegas Recensie op Podiuminfo

2012-03-23 Wil je je als band nog onderscheiden dan moet je of met weergaloze songs komen of je moet een geluid fabriceren dat nog enigszins origineel klinkt. Dat laatste gaat op voor Eskimo Callboy. Hoewel origineel eigenlijk voor geen enkele band meer opgaat is het geluid van deze Duitsers op zijn minst bijzonder te noemen. De band brengt een mix van metalcore, emo, trance en een beetje dance en maakt daar een bijzondere, en meestal volstrekt onlogische mix van. Het is in ieder geval een goede manier om de aandacht op de debuutplaat, die Bury Me In Vegas heet, te vestigen. Daarbij gaat de band ongetwijfeld hoge ogen gooien als er ooit een verkiezing voor slechtste bandnaam aller tijden wordt gehouden. De licht pornografische ondertoon in de teksten geeft het geheel een puberale draai mee.

De elf fragmentarische songs vliegen in ruim een half uur aan je voorbij en dat is lang genoeg omdat de muziek zeer intens is en vol wendingen zit. De zang varieert tussen screams, cleane zang, vervormde zang en spaarzame gutturale grunts. Daarbij vragen de vele tempowisselingen, pittige riffs en elektronische stukjes elk het hardst om aandacht. Soms komen namen als Bullet For My Valentine en vooral Enter Shikari omhoog borrelen, maar soms net zo makkelijk Tokio Hotel of erger nog: Pet Shop Boys. Kortom, de band weet blijkbaar nog niet helemaal waar het heen wil, maar poogt nog het meest als een zieke versie van Enter Shikari te klinken.

Openingsnummer ‘Bury Me In Vegas’ vliegt gelijk al genadeloos uit de bocht en laveert tussen metalcore, een platte housebeat en stukjes vervormde zang in de stijl van Cher. Alsof de band in één nummer al haar kunstjes wil laten horen. Gelukkig is het daaropvolgende ‘The Kerosene Dance’ iets coherenter en vooral meer metal wat het nummer beter verteerbaar maakt. Het meest toegankelijke nummer ‘Is Anyone Up’ dat wel heel erg richting de Kitschgrens holt. In dit nummer wordt schijnbaar moeiteloos geswitcht tussen een housebeat en een smerige metalriff. ‘Wonderbra Boulevard’ heeft een wat meer punky outfit gekregen en ‘Legendary Sleeping Assault’ is bijna een heus trance nummer. In ‘Transilvanian Cunthunger’ (wat een ongelooflijk infantiele titel) lijkt de band ineens op het debiele broertje van Cradle Of Filth. Oftewel; door de mix van al die stijlen raak je onderweg de weg geheel kwijt.

Deze intense plaat zonder ook maar een enkel rustpuntje is niet heel slecht, maar heeft ook niet de potentie om heel lang te kunnen boeien. Na het ruime half uur heb je wel genoeg van de drukke uitspattingen van onze Duitse vrienden die heel erg hun best doen om op hun grote voorbeelden te lijken, of zelfs te overtreffen in extremiteit. Voorlopig is het alleen een geluid wat de heren neerzetten en daar moeten de songs behoorlijk onder lijden. Kortom; er valt nog een hoop te leren.

Recensent:Jan Didden Artiest:Electric Callboy Label:Redfield Records