.jpg)
2012-03-26
Nu zijn de meeste mensen die de respectabele leeftijd van 75 jaar bereikt hebben sowieso vaak al getekend door het leven. Maar Andre Williams doet daar met zijn levensverhaal nog een schepje bovenop. Hij vergaarde veel roem en geld in de jaren ‘60 door nummers te schrijven voor grootheden als Stevie Wonder en Marvin Gaye. In de jaren 80 raakte hij door excessief alcohol- en drugsgebruik dakloos en leek het artistieke leven van de liedjesschrijver voorbij. Gelukkig heeft hij zichzelf herpakt en ging vanaf midden jaren 90 zijn leven weer in een gestage lijn omhoog. Hij maakte sindsdien weer veel muziek en bracht verschillende albums uit. Nu is er met Hoods and Shades een nieuwe plaat van Andre Williams. Het ontbreekt Andre Williams op dit album niet aan zelfkennis. Zijn zang is niet veel meer en dus besluit hij op deze plaat meer een verhalenverteller te zijn. Om het geen saai luisterboek te laten worden heeft hij uitstekende muzikanten gevraagd om mee te spelen. Don Was op staande bas, ‘Dirty Three’-drummer Jim White en de uitblinker is de Motown-legende Dennis Coffey op gitaar.
De meeste nummers op het album hebben een lekkere groove door deze geweldige muzikanten en dit levert een prima blues album op. Opening nummer ´Dirt´ swingt meteen en combineert een vrolijke melodie met de rauwe stem van Williams. Het nummer ´I’ve Got Money On My Mind´ kabbelt helaas vervelend voort en in dit nummer is Williams vocaal en tekstueel minder, het minste nummer van het album. Met het fijne blues nummer ´Hoods And Shades´ pakt hij de draad weer goed op. Vervolgens heeft de band een heerlijk ritme te pakken met het nummer ´Jaw Dropper´ maar het nummer stopt al na 2 minuten, een eigenaardige keuze.
Een mooie afwisseling op de plaat is het nummer ´Swamp Dogg’s Hot Spot ´, waar Williams echt een verhaal vertelt aan de luisteraar onder begeleiding van de muzikanten. Het nummer vertelt het verhaal van Dogg, Williams kameraad die ook sinds jaar en dag in de blues en R & B actief is. Dit nummer geeft echter ook meteen het manco van de plaat aan. Veel nummers zijn heerlijk om op te zetten als achtergrondmuziek maar bevatten weinig verrassingen. Het is zonde dat de ietwat eentonige stem van Williams op de voorgrond wordt gezet terwijl de andere muzikanten zo interessant zijn. Pas bij het laatste nummer ´Gimme´ krijgen zij de ruimte en daar maken zij ook succesvol gebruik van. Andre Williams, een man die weet hoe hij blues moet maken waardoor het een fijn album is geworden, maar als totaal verrast de plaat helaas te weinig.
.jpg)
Exit Ten - Give Me InfinityOp diverse websites en fora wordt Exit Ten vergeleken met grote namen als...
.jpg)
Anti-Flag - The General Strike De Amerikanen van Anti-Flag zijn deze jaren, waarin protest klinkt uit elke...