Napalm Death - Utilitarian Recensie op Podiuminfo

2012-03-23 Napalm Death , de grondleggers van de meest extreme vorm van metal, zijn allang voorbijgestreefd door allerlei groepen die termen als goregrind en splattercore gebruiken om hun extremiteit te betuigen. Voor het Engelse viertal is “normale” grindcore al extreem genoeg en ze brengen de muziekstijl al sinds de vroege jaren tachtig aan de man. Daarbij wist de band altijd wel weer nieuwe invalshoeken te bedenken al werd het nooit meer zo extreem als op de eerste twee albums. Op het moment dat de eerst Deathmetal golf begin jaren negentig losbarstte liftte de band nadrukkelijk mee op die stijl en ruilde de ultrakorte nummertjes in voor langere deathmetal songs.

Gelukkig wist de band op tijd het licht weer te vinden zodat de term grindcore weer met trots mag worden gedragen, al zijn de deathmetal invloeden nog wel duidelijk aanwezig. Hoewel van de originele oerbezetting niemand meer in de band te vinden is, bestaat de formatie in de huidige samenstelling ook alweer ruim twintig jaar, zodat we deze samenstelling inmiddels de ultieme Napalm Death kunnen noemen.

Ook op Utilitarian horen we dat Barney Greenway en zijn kornuiten weer volop uit het grindcore-meets-deathmetal vaatje tappen. Maar ook op deze plaat worden bronnen aangeboord die soms weinig met grindcore te maken hebben. Zo is openingstune ‘Circumspect’ een gothic aandoend instrumentaal nummer en horen we in ‘ The Wolf I Feed’ cleane zang die eerder aan emobands doen denken dan aan een stokoude grindcore band. Gelukkig wordt in genoeg nummers het gaspedaal tot aan de bodem getrapt. ‘Quarantianed’ bijvoorbeeld begint waanzinnig snel, maar gaat tegen het einde over in een Hypocrisy-achtig werkje. Ook de koraalzang in het soms razende ‘Fall On Their Swords’ is een leuke afwisseling tussen het extreme geweld van pure snelheidsmonsters als ‘Nom De Guerre’ en ‘Opposites Repellent’. Zeer opvallend is de chaotische saxofoonsolo in ‘Everyday Pox’. Het zal wat wenkbrauwen doen fronsen, maar het past prima in het hectische nummer. Afsluiter ‘A Gag Reflex’ (mooie titel) heeft ritmes en riffs die soms wat aan Meshuggah doen denken en toont maar weer eens aan dat de band van afwisseling houdt en ook op technisch vlak veel in huis heeft.

Hoewel Napalm Death het allang niet meer in het meest extreme geweld, zoekt is er voor de grindcore liefhebber nog genoeg te genieten. Daarbij is er voldoende afwisseling om ook liefhebbers van wat meer melodieus geweld aan te kunnen spreken. Het is te prijzen dat de band het met dit soort extreme muziek het al zo lang volhoudt al is wel hoorbaar dat de grunts en screams van Barney aan slijtage onderhevig zijn. Maar gelukkig is ook album nummer veertien de moeite waard en zal de fans absoluut niet teleurstellen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Napalm Death Label:Century Media