Neil Cowley Trio - The Face of Mount Molehill Recensie op Podiuminfo

Cover Neil Cowley Trio - The Face of Mount Molehill

2012-03-27 Briljantheid en krankzinnigheid liggen soms dicht bij elkaar. Dat bewijst ook het Neil Cowley Trio op The Face Of Mount Molehill.

Neem nu gelijk even het nummer ‘Mini Ha Ha’. Dit nummer, ongeveer het middenstuk van het album, is instrumentaal een pronkstukje van toegankelijke jazz. En welke gek het in vredesnaam heeft verzonnen om daar zich repeterend en vooral heel ritmisch vervormd babygeschater doorheen te mixen? Tja, het zal drijvende kracht Neil Cowley zelve wel zijn geweest en wonderlijk genoeg: het werkt ook nog. Babygeluidjes als een instrument gebruiken en daar vervolgens een prima compositie mee neerzetten. Het is weinigen gegeven.

‘Mini Ha Ha’ is bij lange na niet het beste liedje van het volledig instrumentale The Face Of Mount Molehill, maar het laat wel zien waar dit drietal toe in staat is. Of wellicht beter gezegd: Cowley. Want hij was een jaar bezig met het componeren van deze plaat, zittend op een zak geld, verdient met zijn bijdrage aan bijvoorbeeld ‘Rolling In The Deep’ van Adele. Dat pianowerk? Dat is van hem.

En net als dat in zeldzame gevallen krankzinnigheid en briljantheid elkaar ontmoeten en versterken, zo versterken op deze schijf toegankelijkheid en klasse elkaar. Het gebeurt niet vaak, zeker niet binnen de jazz waar dit album toch een grote verwijzing naar is. Maar liedjes als ‘ Skies Are Rare’, ‘Distance By Clockwork’ en ‘Hope Machine’ zijn kleine meesterwerkjes op zich.
Neem nu laatstgenoemde: wat begint als een staccato liedje met vrij simpel gitaar en drumspel, werkt zich op naar en eloquent samenspel met strijkers. Dansbaar, ja, maar niet voor heupwiegen. Mooi, maar niet tranentrekkend. Totdat het geheel ontaardt in een bijna experimenteel samenspel van piano en drums, waarbij maten worden gehandhaafd, maar het ritme niet gespeeld. Dwingend is het geheel, pakkend. Zonder dat de compositie rond is. Het is exemplarisch voor het geheel van de plaat.

Wellicht is het voor sommigen zelfs wat veel. Ietwat lastig. Maar dit album verdient veel luisterbeurten in allerlei settings. Het betovert en spreekt. Het kan stadions vullen en intiem zijn als het kleinste studentenkamertje. Het is heel knap wat het Neil Cowley Trio hier heeft neergezet. The Face Of Mount Molehill verrast bij iedere luisterbeurt en wordt alleen maar beter en beter.

Recensent:Koen Nederhof Artiest:Neil Cowley Trio Label:Rough Trade Distribution